Epifaniczny tom 16 – rozdział 6 – str. 293
Drugie piekło Biblii
od podążania drogą zła i niegodziwości w tym wieku, co pomoże im uniknąć zakwalifikowania do jednej z dwóch potępionych klas Wieku Tysiąclecia (Izaj. 65:20).
Ijoba 7:9: Jak niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu [szeolu] nie wyjdzie”. Tekst ten zapewne nie dotyczy Adamowego stanu śmierci, pierwszego piekła, ponieważ ci, którzy wchodzą do tego stanu, wyjdą ponownie (Dz.Ap. 24:15). Wykorzystane tutaj podobieństwo odnosi się do drugiego piekła. Obłok, który przestał istnieć, nigdy nie powraca. Fakt ten jest podany jako ilustracja wiecznego nieistnienia tych, którzy dostają się do drugiego piekła. Przeklęci grzesznicy i starcy (Izaj. 65:20) Wieku Tysiąclecia należą do tych, którzy podobnie do przemijającego i znikającego obłoku pójdą do drugiego piekła i nigdy z niego nie powrócą.
Izaj. 14:15: „Strącony będziesz aż do piekła [szeolu], w głębokość dołu”. Jak już mówiliśmy, pod symbolem onego męża kontekst opisuje najpierw diabła, później bestię, a na koniec fałszywego proroka (a to z powodu ich współpracy) w ich złych uczynkach. Werset ten przedstawia ich zupełne, całkowite i wieczne unicestwienie, pokazane przez wtrącenie ich do szeolu.
W niektórych przypadkach słowo szeol może być użyte w odniesieniu do pierwszego piekła, a jednocześnie mieć zastosowanie do drugiego. Jednym z nich jest Izaj. 28:15-18: „Mówicie: Uczyniliśmy przymierze ze śmiercią i z piekłem [szeolem] mamy porozumienie, bicz gwałtowny nas nie dojdzie, gdy przechodzić będzie; bośmy położyli kłamstwo za ucieczkę swoją, a pod fałszem utailiśmy się”. Nominalny lud Boży zawarł przymierze ze śmiercią, ogłaszając, iż jest ona przyjacielem tych, którzy wstępują do ich denominacji, twierdząc, że nie muszą obawiać się śmierci, że gdy umierają, znajdują się w lepszym stanie i bardziej żywi niż przed śmiercią. Pismo Święte, wprost przeciwnie, twierdzi, że śmierć jest nieprzyjacielem człowieka (1Kor. 15:26). Wielu w różnych