Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 214
Pierwsze piekło Biblii
się pójść w chwili śmierci do miejsca tortur. Gdyby spodziewał się znaleźć w rajskiej części dwudziałowego piekła, z pewnością nie smuciłby się. Trzecia definicja – nieświadomość, zapomnienie jest jedyną, jaka tutaj pasuje, i to zgodnie z równoległą myślą o sidłach śmierci”. Dawid przeżywał smutek prowadzący do takiego stanu.
Także utrapienie wprowadza człowieka do pierwszego piekła. Psalm 88:4: „Bo nasycona jest utrapieniem dusza moja, a żywot mój przybliżył się aż do grobu [szeolu]”. Także i tutaj nie pasują pierwsza ani druga definicja piekła, i to z tych samych powodów, jakie podaliśmy przy poprzednim tekście. Wyrażenie „żywot mój przybliżył się aż do grobu [szeolu]” jest paralelą wyrażenia „nasycona jest utrapieniem dusza moja”. Zgodnie z paralelizmem poezji hebrajskiej oznaczają one zatem to samo. Jon. 2:3: „Wołałem [Jonasz] z ucisku swego do Pana, a wysłuchał mnie; z głębokości grobu [szeolu] wołałem, a wysłuchałeś głos mój„. Jonasz nie znajdował się oczywiście w miejscu wiecznych mąk. Z pewnością nie znajdował się też w miejscu szczęśliwości, ponieważ nie doznawałby tam ucisku. Był w brzuchu wielkiej ryby i gdyby nie został stamtąd uwolniony, pozostałby w zapomnieniu, zniszczeniu, śmierci. Rzeczywiście bardzo tam cierpiał, lecz został uwolniony w odpowiednim czasie, nie wchodząc w stan śmierci. Mówi nam, że Bóg usłyszał jego głos. Do fragmentu tego najbardziej pasuje definicja trzecia.
W Psalm 116:3 dowiadujemy się, że ból prowadzi do pierwszego piekła: „Ogarnęły mnie boleści śmierci, a utrapienia grobu [szeolu] dosięgły mnie; ucisk i boleść przyszła na mnie”. Mówiąc o „boleściach śmierci” i używając paralelnego wyrażenia „utrapienia grobu [szeolu]”, Dawid, mąż według serca Bożego, nie chciał powiedzieć, że spodziewał się pójść do miejsca tortur w piekle; nie chciał też powiedzieć, że spodziewał się znaleźć w miejscu szczęśliwości, ponieważ tam nie byłoby żadnego bólu. Rozumiejąc ten paralelizm, widzimy, że ta sama myśl