Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 215
Pierwsze piekło Biblii
powtórzona jest innymi słowami i że do fragmentu tego pasuje trzecia definicja. Mówił on o takich utrapieniach, które prowadzą do pozbawionego świadomości stanu śmierci i które są paralelą myśli o boleściach śmierci, jakie go ogarniały. Z pewnością nieobce były mu utrapienia i smutek, jak wskazuje ten fragment.
Czwarta grupa wersetów dowodzi, że do piekła wchodzi się w chwili śmierci, a wychodzi przy obudzeniu umarłych, 1Sam. 2:6: „Pan zabija i ożywia, wprowadza do szeolu i wyprowadza”. Mamy tutaj podwójny paralelizm. Pan zabija jest równoległe do wprowadza do grobu (szeolu); ożywia jest równoległe do wyprowadza. Ten podwójny paralelizm dowodzi, że piekło jest przeciwieństwem życia; że w szeolu nie ma żadnej świadomości, mąk ani szczęśliwości; że ci, którzy się tam znajdują, są martwi, i że pozostaną tam, dopóki nie zostaną wyprowadzeni z grobu w dniu zmartwychwstania. Werset ten wskazuje, że do piekła wchodzi się w chwili śmierci, a wychodzi przy obudzeniu umarłych. Następne cztery odnośniki pokazują tylko, jak się do niego wchodzi. Ijoba 17:16: „W głębię grobu [szeolu] zstąpią, ponieważ w prochu wspólny odpoczynek wszystkich”. Ijob mówi tutaj o tych, którzy wchodzą do szeolu. Wejdą w stan szeolu, zostaną w nim uwięzieni i będą tam w tym samym czasie, gdy wraz z nimi odpoczywał będzie Ijob w prochu, a więc nie w miejscu mąk, nie w miejscu szczęśliwości, lecz po prostu w stanie nieświadomości. Tak więc pasuje tutaj tylko trzecia definicja.
Przyp. 7:27: „Dom jej jest jak drogi piekielne [szeolu], wiodące do gmachów śmierci”. Także i tutaj mamy paralelizm. Dom nierządnicy jest drogą, którą niektórzy doprowadzają się do szeolu szybciej, którą zdążają do gmachów śmierci. A zatem w szeolu nie ma szczęśliwości, nie ma mąk. Jedyna definicja, jaka pasuje do tego przypadku, to nieświadomość. Przyp. 5:5 zawiera bardzo podobną myśl. Mówiąc o nierządnicy, Salomon stwierdza: „Nogi jej zstępują do śmierci, a do piekła