Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 217
Pierwsze piekło Biblii
a napełnisz mnie radością przed obliczem twoim [łaska Boga napełniała Go radością nie tylko wtedy, gdy był w ciele, lecz także po wzbudzeniu z umarłych, ponieważ Boskie oblicze reprezentuje Boską łaskę]”.
„Mężowie bracia”, dodaje św. Piotr (Dz.Ap. 2:29-32), „mogę otwarcie mówić do was o patriarsze Dawidzie, że umarł i pogrzebany jest, a grób jego jest u nas aż do dnia dzisiejszego. Będąc tedy prorokiem i wiedząc, że Bóg zobowiązał się wobec niego przysięgą, iż z owocu biódr jego według ciała miał wzbudzić Chrystusa, a posadzić na stolicy jego. Przewidując to, powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusa, iż nie została dusza jego w piekle [hadesie], ani ciało jego nie widziało skażenia. Tego Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy świadkami jesteśmy”. Dwunastu apostołów w swej służbie było stałymi świadkami tego faktu, i w ten sposób dowiedli, że Bóg wypełnił obietnicę wobec Jezusa, gdy znajdował się On w ciele, gdy dostąpił zmartwychwstania, jak również w Jego chwale przez nieskończone wieki. Chwalmy za to Boga i dziękujmy Mu na wieki wieków! Fragment tego tekstu, który mówi o hadesie, jest cytatem z Psalm 16:10, który już rozważyliśmy, i dlatego nie będziemy teraz powtarzać zastosowania tych trzech definicji. Fragment ten bardzo wyraźnie dowodzi, że do piekła wchodzi się w chwili śmierci, a wychodzi przy obudzeniu umarłych. Ijoba 14:13, zbadany już w drugiej grupie wersetów, także wskazuje na to samo. Wszystkie wersety w naszym czwartym zestawie wyraźnie dowodzą, że z trzech poglądów na temat piekła zdecydowanie najlepszym jest ten, który mówi o piekle jako o stanie pozbawionym świadomości.
Nasz piąty zestaw tekstów dowodzi, że piekło jest przeciwieństwem życia. Wskazuje na to także wiele powyższych odnośników. Oprócz nich, proponujemy obecnie następujące: Ijoba 21:13: „W dobrobycie spędzają dni swoje, a w mgnieniu oka do grobu [szeolu] zstępują”. Mamy tutaj opis dostatniego