Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 218
Pierwsze piekło Biblii
życia tych, którzy nie są ludem Pana, a dni ich życia skontrastowane są z szeolem, tutaj przetłumaczonym jako grób. W ten sposób szeol okazuje się być przeciwieństwem życia i dlatego pasuje tutaj tylko trzecia definicja. Psalm 30:4: „Panie, wywiodłeś [wyzwoliłeś] z szeolu duszę moją; zachowałeś mnie przy życiu, abym nie zstąpił do grobu”. Tekst ten dowodzi, że przebywanie poza szeolem oznacza życie. A zatem szeol musi być stanem, w którym nie ma życia, jeśli zachowanie od niego oznacza zachowanie życia. Skoro tak jest, nie może pasować tutaj ani definicja pierwsza, ani druga – nie może tam być ani męczarni, ani błogości. Podobną myśl przedstawia także Psalm 89:49: „Któż z ludzi tak żyć może, aby nie oglądał śmierci, któż wyrwie duszę swą z mocy grobu [szeolu]?”. Psalmista dowodzi tutaj, że wszyscy, którzy żyją, doświadczą śmierci, i że śmierć jest przeciwieństwem życia. Jego pytanie „Któż wyrwie duszę swą z mocy szeolu?” wskazuje, że pozostawanie przy życiu oznacza niedoświadczanie śmierci, natomiast przebywanie w szeolu oznacza przebywanie w śmierci. Jeśli człowiek jest martwy, całkowicie nieprzytomny, nie może znajdować się w stanie mąk ani szczęśliwości. Tak więc trzecia definicja jest jedyną, która pasuje do tego wersetu. Podobnie czytamy w Obj. 6:8 (Diaglott): I widziałem, a oto koń płowy, a siedział na nim ten, którego imię było śmierć, a hades szedł za nim; i dano mu władzę nad czwartą częścią ziemi, aby zabijał mieczem i głodem, i śmiercią, i przez dzikie ziemskie bestie”. Język tego fragmentu, tak jak pozostałej części księgi Objawienia, jest całkowicie symboliczny. Na płowym koniu siedzi śmierć, a zaraz za nią idzie piekło, tak więc gdy ktoś umiera, natychmiast wchodzi do hadesu. Skoro śmierć wprowadza do hadesu, szeolu, nie może być tam ani mąk, ani szczęśliwości, tak więc pasuje tutaj tylko trzecia definicja. Trzy zacytowane teksty w tej grupie dowodzą, że w szeolu, hadesie, nie ma życia, że jest to stan pozbawiony świadomości i z tego