Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 228
Pierwsze piekło Biblii
umarłych. Psalm 49:16: „Ale Bóg wykupi duszę moją z mocy grobu [szeolu], gdy mnie przyjmie”. Dawid wskazuje tutaj, że pewnego dnia spodziewał się wejść w stan mocy grobu, w stan śmierci, lecz posiadał zapewnienie, że Bóg wyprowadzi go z szeolu i udzieli mu kolejnego życia w chwalebnym Królestwie, jakie Jezus wraz ze Swym Kościołem, Jego Oblubienicą, ustanowi w celu wyprowadzenia z grobu rodziny ludzkiej. O ile zatem chodzi o Dawida, szeol zostanie zniszczony wraz z obudzeniem go z umarłych. Dobry Dawid nie spodziewał się pójść do miejsca tortur, dlatego pierwsza definicja nie pasuje tutaj; nie mamy też żadnej sugestii, by odpowiednia była definicja druga, ponieważ nic nie jest powiedziane o tym, że z chwilą śmierci spodziewał się pójść do miejsca błogości. Do tego kontekstu pasuje definicja trzecia, ponieważ mówi on o odkupieniu duszy z grobu, który jest stanem nieświadomości (Kazn. 9:5, 6, 10).
U Ozeasz 13:14 czytamy: „Z ręki grobu [szeolu] wybawię ich, od śmierci wykupię ich. O śmierci, będę śmiercią twoją; o grobie [szeolu], będę zniszczeniem twoim; żal [zmiana postępowania ze strony Boga] skryty będzie od oczu moich”. Z powodu grzechu Adamowego, jak również swych własnych grzechów, cała rodzina ludzka zstępuje do szeolu. Jednak w tym cudownym fragmencie Bóg wyraźnie obiecuje, że przez obudzenie umarłych zniszczy pierwsze piekło. Najwyraźniej nie chodzi tutaj o miejsce mąk ani błogości, ponieważ moc szeolu nie polega na tym, by dręczyć ludzi, czy też zapewniać im szczęśliwość. Jest to raczej moc, która wprowadza ich w stan zapomnienia (Kazn. 9:5,6,10). Gdyby szeol był miejscem błogości, dlaczego Bóg miałby obiecywać odkupienie z niego? Gdyby szeol był miejscem męczarni, wszyscy musielibyśmy przyznać, że nie trwałyby one wiecznie, ponieważ tekst ten mówi, że Bóg zamierza je zniszczyć. Zaplanował zniszczenie szeolu, dając jednorodzonego i umiłowanego Syna naszego Pana Jezusa Chrystusa, by stał się ceną okupu równoważącą karę śmierci,