Epifaniczny tom 16 – rozdział 4 – str. 234
Pierwsze piekło Biblii
mocy i chwale; gdyby posłał sobie łóżko w szeolu, w stanie grobu, Bóg byłby tam w Jego wielkiej mocy i wyprowadziłby go stamtąd w zmartwychwstaniu. Bóg dokona tego przez Swego uwielbionego Syna, naszego Pana Jezusa, który jest większym Synem wielkiego Dawida, jak również przez Jego Oblubienicę, uwielbioną wraz z Nim, co uczyni wtedy, gdy wyprowadzi stamtąd umarłych. Nie pasują tutaj definicje pierwsza ani druga, lecz jedynie trzecia.
Amos 9:2: „Choćby się zakopali w ziemię [szeol], i stamtąd by ich ręka moja wzięła; choćby wstąpili aż do nieba, i stamtąd bym ich ściągnął”. Tym wysoce symbolicznym językiem nasz Pan wyraża doskonałość Swojej mocy i kontroli nad ludzkością, odnosząc się szczególnie do Izraela, który nie mógł uciec od Boskich sądów ani jako naród, ani jako jednostki. Choćby Izraelici wznieśli się aż do nieba, będą upokorzeni (w. 9, 10); choćby weszli w stan śmierci narodowo czy indywidualnie, i tak wypełnią się wszystkie Boskie obietnice i groźby. Wyprowadzi ich, przywróci ich do ziemi obiecanej, jak wskazują na to następne wersety, np. 11, 14, 15. Ręka Boga, nasz Pan Jezus razem ze Swą Oblubienicą, będą tą mocą, przy pomocy której wyprowadzi On z szeolu Izrael, a także ogół ludzkości. Naprawdę chwalebny będzie to koniec, gdy szeol zostanie opróżniony ze wszystkich tych, którzy się w nim znajdują, i gdy nie będzie już procesu umierania, gdy uwielbiony Chrystus – Oblubieniec i Oblubienica – przez błogosławieństwa będą panować nad synami ludzkimi! Nie może tutaj oczywiście pasować pierwsza definicja piekła, ponieważ któż myślałby o zakopywaniu się w wieczne męki? Niezbyt dobrze odpowiadałoby to także szeolowi jako miejscu błogości, ponieważ dlaczego ręka Boga miałaby ich stamtąd wyciągać w celu ponownego umieszczenia ich w ich ziemi (w. 15)? Pasuje tutaj tylko trzecia definicja.
Chciałbym, o Panie, drogę swoją, Bacząc na Słowo Twoje święte,
Oczyścić, sławiąc miłość Twoją, Tym którzy jej nie znali przedtem.