Epifaniczny tom 16 – rozdział 5 – str. 251
Bogacz w piekle – czy kiedykolwiek z niego powróci?
bogactwa Chrystusa. W ten sposób kontekst dowodzi, że literalna interpretacja przypowieści o Łazarzu i bogaczu z pewnością jest niewłaściwa, gdyż czyniłaby ona ten kontekst niestosownym, a samą przypowieść nietrafną.
Po przedstawieniu 12 uzasadnionych zarzutów przeciw literalnej interpretacji tej przypowieści jesteśmy przygotowani na rozważenie interpretacji symbolicznej. Przez bogatego człowieka rozumiemy naród żydowski, cielesny Izrael: zanim umarł – cielesny Izrael w czasie Wieku Żydowskiego, po jego śmierci – cielesny Izrael w czasie Wieku Ewangelii. Naród ten otrzymał od Boga obietnicę stania się królestwem kapłanów (2Moj. 19:5,6), jeśli okaże się wierny zawartemu przymierzu, co jest symbolizowane przez lniane i purpurowe szaty, symbol stanu kapłańskiego i królewskiego. Narodowi temu wiodło się dostatnio dzięki Zakonowi i prorokom, których Bóg nie posyłał do pogan, lecz posyłał do niego (Rzym. 3:1,2). Śmierć bogacza obrazuje koniec Izraela jako ludu Bożego w czasie odrzucenia Chrystusa. Został on odrzucony ze stanowiska ludu Bożego (Mat. 23:38), lecz nie na zawsze, ponieważ jak mówi nam św. Paweł, zostanie on ponownie przyjęty (w Wieku Tysiąclecia) jako Jego lud (Rzym. 11:7-15,25-31). Jednak w czasie Wieku Ewangelii pozostaje odrzucony – zarówno jako naród, jak i lud Boży – co pokazane jest w śmierci bogatego człowieka i skazaniu go na hades, piekło, zapomnienie.
Żebrak Łazarz reprezentuje tych bojących się Boga pogan, którzy w czasie Wieku Żydowskiego, podobnie jak Łazarz u wrót bogacza, tęsknili do okruchów prawdy i łaski, jakie spadały ze stołu bogacza. Często otrzymywali takie okruchy (Joz. 2:14; 1Król. 10:3,13; 2Król. 5:9,10; Dan. 2:47; Mar. 7:25-30). Psy liżące rany Łazarza to pogańscy filozofowie, tacy jak Sokrates, Platon, Arystoteles itp., którzy swymi filozofiami próbowali uleczyć rodzinę ludzką z jej wad, braków i niedomagań, będących wynikiem grzechu, lecz nie potrafili tego uczynić.