Epifaniczny tom 16 – rozdział 3 – str. 180
Światy i wieki Biblii – szczegóły (dok.)
(Efez. 1:4,5)]. Albowiem łaknąłem [w klasie restytucyjnej jako Moich najmniejszych braciach (takie jest dosłowne tłumaczenie np. Rotherhama, Younga, Revised Versions itp.; większymi braćmi Chrystusa są w kolejności aniołowie, Młodociani Godni, Wielka Kompania, Starożytni Godni i Maluczkie Stadko; a zatem najmniejsi bracia to wierni w Tysiącleciu, łaknący Słowa Bożego jako chleba żywota], a daliście mi jeść [w Moich najmniejszych braciach, przez niesamolubne uczenie Mnie w nich Słowa Bożego]; pragnąłem [żywych wód prawdy w Moich najmniejszych braciach], a daliście mi pić; byłem gościem [obcym przymierzu obietnicy Tysiąclecia w Moich najmniejszych braciach], a przyjęliście mnie [do społeczności z sobą w tym przymierzu, przez udzielenie Mi w Moich najmniejszych braciach niezbędnej pomocy i zachęty]; byłem nagim [przez grzech i samolubstwo byłem pozbawiony sprawiedliwości w Moich najmniejszych braciach], a przyodzialiście mnie [sprawiedliwością, przez niesamolubne uczenie Mnie co czynić, a czego nie czynić, jak to czynić i jak tego nie czynić, oraz przez zachęcanie Mnie w Moich najmniejszych braciach do porzucenia grzechu i praktykowania sprawiedliwości]; byłem chory [w Moich najmniejszych braciach chorowałem na chorobę grzechu], a odwiedzaliście mnie [z liśćmi drzewa żywota (Obj. 22:2), które leczyły Mnie z Moich wszystkich chorób grzechu w Moich najmniejszych braciach]; byłem w więzieniu [grobie], a przychodziliście do mnie [zanosząc za Mnie w Moich najmniejszych braciach modlitwę wiary o Mój powrót w nich z więzienia grobu, a także przez obietnicę służenia Mi w nich, jeśli wyprowadzę ich ze stanu śmierci, którą to obietnicę wypełniliście w zupełnej szczerości]”.
Podane przed chwilą wyjaśnienia obejmują w zasadzie wersety 37-45, które nie wymagają zatem dodatkowych uwag poza stwierdzeniem, że podczas gdy sprawiedliwi te tysiąc lat poświęcili niesamolubnej pomocy bliźnim, ci drudzy w swym samolubstwie nie uczynili tego. Zauważmy, że Jezus nie oskarża ich o popełnione grzechy, lecz tylko o grzechy zaniechania. Te grzechy zaniechania dowodzą, że nie umiłują oni Boga najwyższą miłością a bliźniego jak samego siebie, i dlatego nie