Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 65
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
wierni pozostaną w świetle prawdy. Jak oczywiste jest to, że w 1 Moj. 4:14 słowo ziemia w pierwszym użyciu oznacza społeczeństwo, a w drugim – planetę, na której żyjemy: „Oto mię dziś wyganiasz z oblicza tej ziemi [społeczeństwa], a przed twarzą [łaską] twoją skryję się, i będę tułaczem i włóczęgą na ziemi [naszej planecie]”. A także: „A była wszystka ziemia [ludzkie społeczeństwo] jednego języka” (1Moj. 11:1). Można by przytoczyć inne przykłady symbolicznego powiązania społeczeństwa ze słowem ziemia, jednak to, co podaliśmy powyżej, wystarczy, by udowodnić omawiany tu problem.
Skoro ustaliliśmy, że symboliczna ziemia Pisma Świętego oznacza społeczeństwo, zauważmy teraz, że symboliczna ziemia, na którą aniołowie jako symboliczne niebiosa świecili przed potopem, była ludzkim społeczeństwem, takim, jakie było wówczas zorganizowane. Z faktu, że ziemia nie była dzielona na własność prywatną aż do dni Falega [dzielący] po potopie (1 Moj. 10:25), z faktu, że pierwszy ludzki rząd został utworzony przez Nemroda (1Moj. 10:10) oraz z faktu, że pierwsza transakcja handlowa zapisana w Biblii to nabycie przez Abrahama pola i jaskini w Machpelu (1Moj. 23:3-20) – wnioskujemy, iż przed potopem nie było prywatnej własności, nie było wśród ludzi rządów ani konkurencji w handlu. Innymi słowy, wydaje się, że społeczeństwo było zorganizowane mniej więcej według zasad komunistycznych, coś na wzór społecznej organizacji północnoamerykańskich Indian. To właśnie ten szczególny układ społeczny, połączony z rosnącym samolubstwem i grzesznością człowieka oraz jeszcze większym samolubstwem i grzesznością olbrzymich potomków aniołów (1Moj. 6:4), uczynił ziemię – społeczeństwo – „nieprawą” ( Moj. 6:5,6,11-13), którego to wyrażenia nie możemy odnieść do literalnej ziemi. Czytelnik zauważy, że w wyżej cytowanych wersetach słowo ziemia w każdym przypadku oznacza społeczeństwo. Tak więc porządek rzeczy przed potopem – aniołowie rządzący ludzkością i ludzkość zorganizowana według komunistycznych zasad – okazał się niepowodzeniem, jeśli chodzi o podniesienie człowieka z grzechu i przywrócenie go do doskonałości Edenu.