Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 74
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
zło (Mal. 3:2,3). Także o niszczeniu niepobożnych jako symbolicznego ścierniska z symbolicznymi korzeniami i gałązkami mówi się jako o niszczeniu przez symboliczny ogień (Mal. 4:1,3). Podobnie symboliczny ogień prób, szczególnie w naszych czasach, w pewnych jednostkach ludu Bożego spala drewno i siano ludzkiego błędu i ściernisko charakteru, wypaczonego proporcjonalnie do wyznawanych błędów (1 Kor. 3:12-15). Mówiąc o zniszczeniu, jakiego na obecnie zorganizowanym społeczeństwie dokona wielki ucisk, Pan stwierdza, że „ogniem gorliwości mojej będzie pożarta ta wszystka [symboliczna] ziemia [społeczeństwo] (Sof. 3:8). Z pewnością słowo ogień, podobnie do słowa ziemia, jest w tym wersecie symboliczne i oznacza niszczący ucisk, ponieważ literalna ziemia nie może być literalnie spalona, gdyż nie jest substancją palną. Prorokując o zniszczeniu niewierzących Żydów jako narodu i jako ludu Bożego, Jan Chrzciciel używa słowa plewy w celu określenia ich jako takich oraz słowa ogień w celu zilustrowania niszczącej wojny z Rzymianami w 66 do 73 r. n.e., poprzez którą miały być spalone te symboliczne plewy (Mat. 3:11,12). Gdy św. Jakub mówi nam, że język niepobożnych jest jak ogień i że zapala całe koło natury, nie ma oczywiście na myśli ognia literalnego. Jak dowodzi kontekst, chce powiedzieć, że taki język jest niszczący w skutkach – jest symbolicznym ogniem. Rzeczywiście, takie języki spowodowały wojnę światową i wywołają pozostałą część ognia dnia Pana. Gdy mówi się o spaleniu ogniem odstępczego kościoła – organizacji, systemu, który w ogóle nie jest materiałem palnym (Obj. 17:16), nie chodzi oczywiście o literalne palenie literalnym ogniem, lecz o unicestwiające zniszczenie. Wersety te to jedynie kilka spośród wielu, które dowodzą, że ogień jest w Piśmie Świętym używany symbolicznie do przedstawienia zniszczenia i niszczącego ucisku.
O takim właśnie ogniu mówi św. Piotr w wersetach 7,10-12 naszego tekstu. Ogień ten reprezentuje niszczące siły