Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 91
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
ogólne udzielają nam pewnego wyobrażenia co do cudownych objawień udzielanych przez Boga w Wieku Żydowskim. Z pewnością skutecznie realizował On w Wieku Żydowskim Swój cel udzielenia objawień dodatkowych szczegółów Swego planu w formie typów.
Drugim Boskim zamierzeniem na Wiek Żydowski było wybranie narodu na opiekuna Jego objawień udzielanych w trakcie tego Wieku. Na takiego opiekuna wybrani zostali potomkowie Abrahama – Izaak i Jakub, którym Bóg udzielił Przymierza Abrahamowego, jak wyjaśnia to apostoł Paweł: „Czymże więc góruje Żyd? Albo co za pożytek jest z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim ten, że im zostały powierzone wyrocznie Boże” (Rzym. 3:1,2). Według tego wersetu Stary Testament, pisemne objawienie Boga z Wieku Żydowskiego, został powierzony Izraelowi jako jego opiekunowi i stróżowi. Była to jedna z najbardziej świętych ze wszystkich misji Izraela. Gdy Izrael był wierny, opiekował się i chronił te pisma, tak jak w czasie swej apostazji niemal je zatracał, jak można zauważyć na przykład z historii odnalezienia pięcioksięgu w świątyni przez kapłana Helkiasza za dni króla Jozjasza (2Kron. 34:14-33). Prawdę mówiąc, niedługo po śmierci Jozuego Izrael (z wyjątkiem czasów reformy) zaczął zaniedbywać swoje obowiązki opiekuna wyroczni Bożych aż do czasów wygnania. Od tej pory bardzo zazdrośnie strzegł Starego Testamentu, tak że gdy przyszedł czas uczynienia Kościoła Ewangelii opiekunem Boskich wyroczni, Izrael przekazał Kościołowi kompletny Stary Testament. Fakt ten dowodzi, że drugi Boski cel z Wieku Żydowskiego został pomyślnie zrealizowany.
Trzecim Boskim zamierzeniem na okres Wieku Żydowskiego było udowodnienie, że nikt z upadłego rodzaju ludzkiego nie może doskonale wypełnić Boskiego prawa, tak więc nikt przez zachowanie Zakonu nie mógł uzyskać wiecznego życia, a zatem wszyscy potrzebują Zbawiciela (Rzym. 3:9-28; 7:5-8:4; Gal. 2:16-3:25). Wiedząc, że wypełnienie Zakonu jest możliwe