Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 100
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
w trakcie analizy. Pierwszy cel Wieku Ewangelii w dużym stopniu jest taki sam jak cel Wieku Żydowskiego – wybranie nowego opiekuna Boskich wyroczni. Jak w Wieku Żydowskim cielesny Izrael został wybrany na opiekuna wyroczni Boga (Rzym. 3:1,2), tak w Wieku Ewangelii opiekunem Boskich wyroczni stał się Izrael duchowy (1Kor. 4:1,2; Jan 17:8,14; 2Tym. 3:15-17; 2Piotra 3:16). Dlatego Pan nie tylko przekazał Izraelowi duchowemu pisma Starego Testamentu, by ich strzegł i zachowywał je, lecz to samo uczynił z pismami Nowego Testamentu. Duchowy Izrael nie tylko strzegł ich w językach oryginałów, lecz także przetłumaczył je na setki innych języków, strzegąc i zachowując je w tych tłumaczeniach. Fakt, że my, którzy żyjemy pod koniec Wieku Ewangelii, posiadamy te pisma i że nie zginęła ani jedna księga, ani zasadnicza część jakiejkolwiek księgi, dowodzi, że Pan odniósł sukces w pierwszym celu Wieku Ewangelii – wyborze nowego opiekuna Swych wyroczni – Izraela duchowego, który w czasie Wieku Ewangelii miał strzec całej Biblii.
Tak jak drugim celem Boga w czasie Wieku Żydowskiego było udzielenie objawień dodatkowych do tych podanych w trakcie Wieku Patriarchów, tak drugim Boskim celem w Wieku Ewangelii było udzielenie objawień uzupełniających te podane w okresie Wieku Żydowskiego. Zaczął On je podawać przez Jana Chrzciciela ogłaszającego nadejście Mesjasza, kontynuował je poprzez kazania i czyny Jezusa oraz apostołów, a zakończył przez udzielenie natchnienia i spisanie 27 ksiąg Nowego Testamentu. Podobnie do objawień Starego Testamentu, były one niekiedy udzielane językiem bezpośrednim, niekiedy przez wizje, żywe obrazy i sny, czasami przez natchnienie bezpośrednie, czasami przez czyny i instytucje symboliczne, a niekiedy przez zarządzenia przymierza. Podawano je w różnych czasach, miejscach, okolicznościach i na różne sposoby. Cały okres ich udzielania zajął niemal 100 lat. Gdy spisano ostatnią księgę Biblii, objawienie Wieku Ewangelii zostało