Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 104
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
wersetów używa słowa wiara w znaczeniu wierności, z których niektóre to: Mat. 23:23; Filem. 5; Rzym. 3:3; 1Tym. 5:12; 1:19. Przyjęcie sprawiedliwości Chrystusa było warunkowe: najpierw pokuta, która oznacza poznanie, smutek, nienawiść, wyznanie, porzucenie, pragnienie przebaczenia, zmianę w odniesieniu do grzechu; a po drugie wiara, która jako umysłowa ocena oznacza wiedzę, zrozumienie i zgodę na odpowiednie rzeczy odnośnie Boga i Chrystusa i która jako poleganie serca oznacza ufność, przyswajanie i współdziałanie co do odpowiednich rzeczy dotyczących Boga i Chrystusa. Każdy, kto spełnił te dwa warunki -pokuty i wiary, tak jak je przed chwilą opisaliśmy – był usprawiedliwiany z wiary: jego wiara była jedyną sprawiedliwą zaletą w nim, którą Bóg uznawał za pełną sprawiedliwość, ponieważ trzymała się ona sprawiedliwości Chrystusa jako swojej własnej i we wszystkich sprawach działała zgodnie z nią.
Usprawiedliwienie, jakie dana jednostka otrzymywała na tym etapie, możemy nazwać tymczasowym lub częściowym, ponieważ nie było ono ani pełne, ani kompletne, lecz przypisane takiej osobie tylko tymczasowo i uznaniowe, by umożliwić jej skorzystanie z przywileju zbliżenia się do Boga w odpowiedni sposób w celu poświęcenia i spłodzenia z Ducha. Jednostka taka była zatem traktowana tak, jak gdyby sprawiedliwość Jezusa została jej rzeczywiście przypisana, co tak naprawdę następowało dopiero wtedy, gdy zareagowała ona tak, że poświęciła się zupełnie Panu, i wówczas Jezus stawał się jej Orędownikiem przez rzeczywiste przypisanie jej Swojej sprawiedliwości i przez rzeczywiste uzyskanie dla niej zniesienia wyroku Adamowego i przypisania jej przez Boga sprawiedliwości Chrystusa. Przed poświęceniem, po pierwszym okazaniu niezbędnej pokuty i wiary, wszystko to było czynione tymczasowo i uznaniowe. W odróżnieniu od usprawiedliwienia częściowego, tymczasowego, jakiego dostępuje się przed poświęceniem i w którym tak naprawdę nie dochodzi do przypisania zasługi Chrystusa, usprawiedliwienie następujące po poświęceniu,