Epifaniczny tom 16 – rozdział 2 – str. 105
Światy i wieki Biblii (szczegóły)
z rzeczywistym przypisaniem sprawiedliwości Chrystusa, możemy nazwać usprawiedliwieniem pełnym, ożywionym. W żadnym wypadku nie dokonuje się ono przez nasze uczynki, lecz przez sprawiedliwość Chrystusa na podstawie wiary – w tym pierwszym przypadku przypisanie jest tymczasowe i uznaniowe, w tym drugim ostateczne i rzeczywiste. To pierwsze umożliwiało poświęcenie, to drugie spłodzenie z Ducha. Przez cały Wiek Ewangelii usprawiedliwienie takie otwarte jest dla wszystkich tych, którzy podejmują właściwe kroki. Działając tak przez cały Wiek Ewangelii, wypełnia ono czwarty cel tego wieku, wszystkim prawdziwym wyznawcom przypisując sprawiedliwość Chrystusa na podstawie wiary.
Tak jak piątym i głównym celem Wieku Żydowskiego, podobnie do głównego celu Wieku Patriarchów, było wybranie Starożytnych Godnych jako Książąt i Lewitów Tysiąclecia, tak piątym i głównym celem Wieku Ewangelii jest wybranie i rozwinięcie Kościoła na Królów i Kapłanów Tysiąclecia. A zatem Wiek Ewangelii ma charakter wyborczy, podobnie jak Wieki Patriarchów i Żydowski, tzn. w czasie Wieku Ewangelii Bóg nie dąży do zbawienia świata, lecz przy pomocy procesu wyboru stara się zbawić Kościół, pozostawiając świat samemu sobie, w stanie upadku potępienia Adamowego.
I tak dochodzimy do omówienia dyskutowanych od wieków doktryn predestynacji, potępienia i wyboru z jednej strony oraz wolnej łaski z drugiej strony, co prowadzi nas do wykazania plusów i minusów nauki kalwinizmu na temat predestynacji, potępienia i wyboru, wyznawanej zwłaszcza przez kościoły prezbiteriańskie, zreformowane i kongregacyjne, a także plusów i minusów nauki arminianizmu na temat wolnej łaski, wyznawanej szczególnie przez kościoły luterańskie i metodystyczne. Kalwinizm, podkreślający głównie wszechwładzę Boga realizowaną przez Jego przymiot mocy, a drugorzędnie Jego intuicyjną wiedzę realizowaną przez Jego