Epifaniczny tom 16 – rozdział 1 – str. 38
Wykres Boskiego Planu – ogólniki
odpowiednie i gdybyśmy mieli doskonałych mężczyzn i doskonałe kobiety, „czasy restytucji” nie byłyby nam potrzebne.
Ale nie mamy. „Przez nieposłuszeństwo jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć”. Ludzkość potrzebuje przywrócenia do doskonałości Edenu. Mamy obietnicę, że tak się stanie: „Nie będą szkodzić ani zabijać na całej mojej świętej górze”, mówi Pan, gdyż to On będzie „władcą nad narodami”. Panowanie Chrystusa wśród narodów będzie oznaczać nie tylko poddanie Mu ludzkości, lecz także ujarzmienie szatana i kontrolowanie wszystkich żywiołów natury. „W on dzień” nie będzie burz ani gwałtownych zmian klimatu. Obecny klimat nie jest tym, czego mogłyby sobie życzyć doskonałe istoty. Lecz Ten, który uciszył burzę na Jeziorze Galilejskim, w dalszym ciągu posiada moc nad żywiołami. Zanim prawdą stanie się, że nic nie może szkodzić ani zabijać w całym świętym Królestwie Boga, wszystkie one zostaną ujarzmione.
Jak już mówiłem, najbardziej potrzebną rzeczą są obiecane „czasy restytucji”. Jednak te błogosławieństwa restytucji nie są dla Kościoła. Jego dział nie jest ze światem. Jemu złożono specjalne obietnice (2Piotra 1:4). Miał on wiernie kroczyć śladami Jezusa do końca swego biegu, a dopiero potem zostać „uczestnikiem Boskiej natury”. Świat ma być błogosławiony nie tylko przez Jezusa, lecz także przez Kościół, który będzie panował z Nim jako Jego współdziedzic. Pan powiedział: „W domu mego Ojca jest wiele mieszkań„. Kościołowi obiecano jeden z tych stanów błogosławieństw – zamieszkanie w jednym z tych mieszkań. Świat w innych warunkach ma zamieszkać w innym z tych mieszkań. Miliony, miliardy mają dostąpić błogosławieństw restytucji do tego, co zostało utracone, do tego, co początkowo posiadał Adam. Natomiast Kościół, po uczynieniu swego „powołania i wyboru pewnym”, ma być taki jak On (Chrystus). Obiecano mu duchową naturę, taką jaką ma jego Pan i Głowa. Należy więc rozgraniczać Kościół i świat – błogosławieństwa restytucji dla świata, lecz dla Kościoła podobieństwo do Chrystusa i Jego natura.