Epifaniczny tom 5 – rozdział 7 – str. 495
Dwa domy – zbudowane i wypróbowane
Wywód św. Pawła, że złoto, srebro, drogie kamienie, drewno, siano i słoma – jako posiadłości obydwu klas, odrębnych i różnych od siebie – poddawane są próbie ognia w czasie „dnia” wskazuje, że dniem tym musi być Epifania, chociaż próby prowadzące do utraty korony w oczywisty sposób poprzedzały Epifanię. Do tego czasu zostały bowiem przydzielone wszystkie korony, a więc do wtedy została utracona ostatnia z tych, które były tracone (Obj. 6:11). O tych powyżej wspomnianych próbach nie mówią nasze wersety ani 1 Kor. 3:12-15. Te same myśli są nauczane w Mal. 3:2,3, co wykazaliśmy w poprzednim rozdziale, a także wynikają z faktu, że Wielka Kompania jako taka rozwijana jest w czasie ucisku (Obj. 7:14; 2 Tym. 4:1). Rozważania te dowodzą więc, że jeśli chodzi o te przypowieści, czasem budowania dla obydwu klas jako takich jest Paruzja, a czasem próbowania – Epifania. Czas tych przypowieści w odniesieniu do tych dwóch klas jako takich przypada zatem na koniec Wieku – Paruzję i Epifanię, chociaż w czasie tego Wieku Pan niewątpliwie zajmował się poszczególnymi jednostkami, które zachowywały i traciły korony, lecz nie zajmował się nimi jako odrębnymi i różnymi od siebie klasami. Czynił to według tych samych zasad, jakie pokazane są w przypowieści, tak by przygotować je kolejno do tronu lub do życia (Mat. 28:20; 1 Piotra 1:6-9; 1 Kor. 5:5; 1 Tym. 1:19,20), czego dostępują oni w zmartwychwstaniu jako członkowie klas Maluczkiego Stadka lub Wielkiej Kompanii. Jeśli więc chodzi o klasy jako takie, rozumiemy, że Paruzja jest czasem budowania, a Epifania – czasem próbowania z tych przypowieści. Fakty oraz Pismo Święte potwierdzają, że tak właśnie jest. Uwagi te nie dotyczą pierwszego znaczenia tych przypowieści, w których domami są prawdziwy i nominalny kościół.
(24) Po tych uwagach wstępnych jesteśmy przygotowani do zbadania prób z naszych przypowieści. Przypowieść podaje, że środkami, przy pomocy których próbowana jest