Epifaniczny tom 5 – rozdział 7 – str. 505
Dwa domy – zbudowane i wypróbowane
stowarzyszeni, istniałyby słuszne powody do obawy, że jego misja jest oszustwem. Lecz właśnie ta niepopularność jest próbą dla tych wiernych, którzy nie rozumieją jeszcze sytuacji, a tym bardziej dla częściowo wiernych, budujących na piasku. Próbą dla wszystkich jest również fakt, że niewielu czytelników prawd epifanicznych należy do wielkich z ludu prawdy.
(33) Jedną z najcięższych prób ze wszystkich dla obydwu tych klas jest nauka Epifanii, że objawieni członkowie Wielkiej Kompanii powinni być wskazywani przez Kapłaństwo jako tacy. Gdy tak się dzieje, natychmiast przypominają oni naukę onego Sługi dotyczącą Paruzji, że bracia nie powinni być wskazywani jako członkowie Wielkiej Kompanii. Błędem, w którym oni tkwią, jest to, że nie rozbierają prawidłowo Słowa prawdy w tym temacie, ponieważ taki zakaz dotyczy Paruzji, a nie Epifanii. Chociaż nauka ta ma zastosowanie w Paruzji, błędem jest stosowanie jej do Epifanii. Ci, którzy to czynią, nie pamiętają nauki naszego Pastora, że pod sam koniec Wieku (a jest nim Epifania) Wielka Kompania miała być objawiona jako odrębna i różna od Maluczkiego Stadka (R-4745, kol. 2 u dołu; R-4864, kol. 2; R-4876, kol. 2 u góry; R-5845 kol.1 u dołu; R-5950, ak. 4). Po wystąpieniu tego podziału właściwym miało być wskazywanie tych objawionych członków Wielkiej Kompanii jako takich. Cytują oni 1Kor. 4:5: „Nie sądźcie przed czasem, dopóki nie przyjdzie Pan, który ujawni to, co ukryte w ciemności, i objawi zamysły serc” i interpretują ten werset tak, jak gdyby zabraniał on sądzenia „dopóki nie znajdziemy się na tronie”. On tego jednak nie uczy: uczy natomiast, że nasze sądzenie rozpoczyna się wraz z powrotem naszego Pana. Nasz Pan przyszedł w roku 1874, a Jego drugi adwent ma trzy etapy objawiania się, a tym samym trzy etapy sądzenia: (1) Paruzję, w czasie której Jego sądy objawiały kąkol i klasę wtórej śmierci jako odrębne i różne od tych, którzy zachowywali