Epifaniczny tom 5 – rozdział 6 – str. 399
Misje naszego Pana w Paruzji i Epifanii
[Chrystusowi] też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski [wysokiego powołania], w której stoimy”. Św. Paweł pokazuje nam tutaj, że wierni stoją przed Bogiem w wysokim powołaniu. Zatem ci, którzy zachowują wysokie powołanie stoją, natomiast ci, którzy je tracą, nie stoją już w nim, lecz wypadają z niego. Zgodnie z drugim pytaniem z wersetu 2 tą szczególną kwestią rozstrzyganą w czasie Epifanii jest zatem to, czy ci, którzy wytrzymali dzień przyjścia Chrystusa, Paruzję, ostoją się, czy też wypadną z wysokiego powołania w czasie Epifanii. Oznacza to, że Epifania jest okresem odłączania Wielkiej Kompanii od Maluczkiego Stadka. Wyciągamy zatem wniosek, że nasz tekst przedstawia odłączenie Wielkiej Kompanii od Maluczkiego Stadka, jako drugą misję naszego Pana w drugim adwencie.
(5) Inne wersety także pokazują tę myśl. Z uwagi na fakt, że czas ucisku i Epifanii jest tożsamy (E 4, roz. I) oraz że Wielka Kompania jako klasa, w odróżnieniu od poszczególnych utracjuszy koron żyjących przez cały Wiek (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:19,20), po raz pierwszy pojawia się i jest rozwijana w czasie ucisku (Obj. 7:14) – wnioskujemy, że Epifania jest okresem zajmowania się Wielką Kompanią, a jednym z pierwszych etapów takiego zajmowania się nią jest oddzielenie jej od Maluczkiego Stadka. Obj. 7:14, podobnie jak nasz tekst, dowodzi zatem, że Epifania jest czasem oddzielania Wielkiej Kompanii od Maluczkiego Stadka. Myśl ta jest również podana w 2Tym. 4:1: „… Chrystusem Jezusem, który będzie sądził żywych i umarłych w czasie Epifanii i Królestwa”. Umarli z tego wersetu oznaczają potępiony rodzaj Adama, który przejdzie swój sąd – rozdzielenie na owce i kozły (Mat. 25:31-46,47) – w czasie Królestwa, Tysiąclecia. Zatem żywi z tego wersetu muszą mieć swój sąd w czasie Epifanii. Kim są ci żywi? Ci,