Epifaniczny tom 5 – rozdział 6 – str. 419
Misje naszego Pana w Paruzji i Epifanii
go do bramy i człowieka na to wyznaczonego oraz porzucania go w warunkach pustyni. Przygotowani do tego przez służbę drugiego adwentu naszego Pana w stosunku do nich, od 1914 do 1916 roku skutecznie aż do końca głosili prawdę, co było wyznawaniem odnośnych grzechów nad tym Kozłem. Począwszy od jesieni roku 1916 wykonują oni swoją drugą pracę w postaci przedstawiania prawdy w odniesieniu do pozostałych części poselstwa związanego z Kozłem Azazela. W odpowiednim czasie doprowadzi to do oczyszczenia tego Kozła i w ten sposób ten zarys ich pracy zostanie pomyślnie zakończony. Ta sama służba naszego Pana w stosunku do nich przygotuje ich i umożliwi im głoszenie Słowa, które pomoże oczyszczonej Wielkiej Kompanii wykonać w sprawiedliwości jej właściwą pracę Epifanii. Przygotowuje i umożliwia im ona także głoszenie prawdy, która zgromadza i rozwija Młodocianych Godnych dla celów Epifanii. Widzimy więc, że służba naszego Pana wobec Maluczkiego Stadka w czasie Paruzji umożliwiła mu takie głoszenie Słowa w sprawiedliwości, by zgromadzić do prawdy większość pszenicy oraz odpowiednio ją rozwinąć, a także by w pomocny sposób zająć się światem, nieobjawionymi jeszcze jako Lewici utracjuszami koron oraz poszczególnymi Młodocianymi Godnymi. W Epifanii, zgodnie z wolą Boga, służba ta umożliwia Maluczkiemu Stadku skuteczne głoszenie w sprawiedliwości w jego pracy wobec Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych.
(25) Na ile poprzedni i obecny stan Wielkiej Kompanii pozwala Mu na skuteczne prowadzenie w nich Jego rozwijającej i oczyszczającej służby, pomaga On im głosić prawdę w sprawiedliwości. Członkowie tej klasy lepiej robili to jako utracjusze koron jeszcze nieobjawieni jako członkowie Wielkiej Kompanii, np. w czasie Paruzji, niż czynią to jako objawieni członkowie Wielkiej Kompanii w Epifanii. W czasie Paruzji sprawiedliwie głosili więc prawdę, zdobywając niektórych członków klasy nóg oraz pewnych nieobjawionych Młodocianych Godnych. Razem z Młodocianymi Godnymi („cudzoziemcami, obcymi”) wykonali oni („ubodzy”) większość pracy pokłosia (1914-1916), podczas gdy