Epifaniczny tom 5 – rozdział 6 – str. 451
Misje naszego Pana w Paruzji i Epifanii
Gdy pisaliśmy ten artykuł, sądziliśmy, że będzie nim etap walki armagedonu w Europie, który nastąpi wkrótce po zakończeniu się tej godziny i jakiś czas przed armagedonem w Ameryce, którego spodziewaliśmy się przed październikiem 1934 roku. Doszliśmy do tego wniosku myśląc w kategoriach Obj. 17:12 w przekładzie A.V., który następująco oddaje odnośne zdanie: „dziesięciu królów … otrzymuje władzę jako królowie na jedną godzinę z bestią”. Mając w umyśle znaczenie słowa władza, zadaliśmy sobie pytanie: Co odbierze władzę panowania dziesięciu grupom językowym narodów Europy? Oczywiście odpowiedź brzmi: etap walki armagedonu (Obj. 16:18-20; 2Król. 9:24-26). Lecz godzina dobiegła końca 11 czerwca 1932 roku, a etap walki armagedonu jeszcze nie nadszedł [pisane w październiku roku 1933]. Dlaczego etap walki armagedonu nie rozpoczął się wkrótce po 11 czerwca? Ponieważ werset ten w grece nie uczy, że władza dziesięciu królów miała trwać tylko jedną godzinę. Uczy on, że tylko jedną godzinę miał trwać ich autorytet, upoważnienie, a nie ich władza. Różnica między upoważnieniem do panowania a władzą do panowania jest następująca: upoważnienie oznacza prawo do panowania jako król, natomiast władza oznacza czynną zdolność do panowania jako król. Zazwyczaj zarówno upoważnienie, jak i władza do panowania są kolejno otrzymywane, używane i oddawane jednocześnie. Występują jednak przypadki, gdy ktoś posiada autorytet, upoważnienie, lecz nie posiada władzy do rządzenia; są też inne przypadki w których ktoś posiada władzę, lecz nie posiada autorytetu, upoważnienia do panowania.
(62) Bóg udziela upoważnienia do działania w roli kapłana lub króla przez namaszczenie. W ten sposób przez namaszczenie Bóg udzielił Aaronowi i jego synom prawa do działania w roli kapłanów Izraela (2Moj. 40:13-15; 3Moj. 8:12; 4Moj. 3:2-4). Podobnie przez namaszczenie Bóg udziela Jezusowi i Kościołowi prawa do działania w roli Królów i Kapłanów świata (Izaj. 61:1-3; Psalm 45:8; Mat. 3:16; Dz.Ap. 10:38; 2Kor. 1:21; 1Jana 2:20, 27). To, że przez namaszczenie Bóg udzielał pewnym osobom