Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 264
Osiem małych i dużych znamiennych dni
punktu widzenia, że w Swych ostatnich doświadczeniach Jezus jest typem Kościoła w jego ostatnich doświadczeniach. Mamy równoległy przypadek pokazujący działanie tej samej zasady. Kontekst Izaj. 40:3-5 w.1,2,6-11) niewątpliwie wskazuje, że odnosi się on do misji Kościoła przy końcu Wieku. Mimo to Mateusz 3:1-4 stosuje go do Jana Chrzciciela. Zastosowanie to można uzasadnić wyłącznie na tej podstawie, że według Izaj. 40:3-5 Jan Chrzciciel jest typem Kościoła (Mat. 11:14, zob. Diaglott oraz A.R.V.), szczególnie począwszy od ruchu Millera. Wspomniane wyżej dwa punkty oraz powyższy trzeci punkt, potwierdzający odnośną zasadę, usprawiedliwiają stosowanie przez nas ostatnich sześciu dni Jezusa oraz dwóch następnych dni jako typu końcowych doświadczeń Kościoła w związku z chrześcijaństwem.
(2) Ktoś może jednak zapytać: w jaki sposób kontekst Zach. 11:12, 13 dowodzi, że te dwa wersety odnoszą się do Kościoła przy końcu Wieku? Potwierdzeniem tego jest krótka analiza tego rozdziału. Wersety 1 i 2 opisują niszczenie nominalnego ludu Bożego, wielkich i małych, przez błąd i złe praktyki pod koniec Wieku, szczególnie w czasie ucisku. Wersety 3-9 traktują o różnych pasterzach wśród nominalnego i prawdziwego ludu Bożego. Werset 3 odnosi się do pasterzy wśród nominalnych owiec Boga, którzy przy końcu Wieku będą wielce zrozpaczeni. Werset 4 pokazuje, że polecono im paść Maluczkie Stadko (owce przeznaczone na rzeź [przez ofiarę]). Werset 5 pokazuje, że zamiast je karmić kler je zabijał i nie uważał siebie za winnego; zdradzał (sprzedawał) ich i uważał, że wyświadcza Bogu przysługę (błogosławiony), chełpiąc się swymi rzekomymi bogactwami („Bogaty jestem …”), lecz nie miał litości nad owcami z Maluczkiego Stadka. Werset 6 dowodzi, że z tego powodu Bóg sprowadzi gniew (wielki ucisk) na całe chrześcijaństwo. Werset 7 pokazuje, że słudzy Boga, jako prawdziwi pasterze, będą karmić Maluczkie Stadko dwoma rodzajami prawdy, jaka pod