Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 270
Osiem małych i dużych znamiennych dni
wodzami w Maluczkim Stadku (Maria) w najlepszy i pełen wdzięku sposób wspierali wodzów z Maluczkiego Stadka (Jezusa), czyniąc ich nauki, działania i postępowanie aromatycznym przed innymi. Wszyscy Lewici (Apostołowie) narzekali z tego powodu, lecz szczególnie czynili to ich wodzowie, sięgający po władzę i zdradzający braci (Judasz). Łazarz prawdopodobnie przedstawia Młodocianych Godnych, którzy pod koniec służby naszego Pastora byli mniej lub bardziej ożywieni w sprawie Pana, gdy spładzanie już ustało, a pokłosie rozpoczęło się, postępowało i dobiegało końca.
(7) Wodzowie chwytający władzę, rozgniewani pełnym miłości i samozaparcia wspieraniem wodzów Maluczkiego Stadka (Jezusa) przez jego mniej wybitnych członków (Maria), udali się do czołowych lewickich braci (najwyższych kapłanów itp.) i targowali się o wydanie wodzów Maluczkiego Stadka za cenę władzy. Widzimy więc, że wydarzenia z sobotniego popołudnia aż do późnego sobotniego wieczora bardzo dobrze odpowiadają wydarzeniom rozpoczynającym się wkrótce po śmierci naszego Pastora i trwającym do jesieni 1917 roku.
(8) W następujący sposób harmonizujemy różne opisy podane w powyższych odnośnikach z opisem św. Łukasza (Łuk. 22:1-6): Opisy św. Mateusza i Marka łączą wizytę Judasza u kapłanów z ucztą w Betanii, która według św. Jana (Jana 12:1-12) miała miejsce w sobotę przed ukrzyżowaniem. Ponieważ specjalne posiedzenie Sanhedrynu odbyło się również we wtorek wieczorem przed ukrzyżowaniem, kiedy to Judasz także go odwiedził (Łuk. 22:1-6; por. z Mat. 26:1-5 oraz Mar. 14:1,2), trzymając się zasady grupowania w pewien sposób powiązanych wydarzeń, św. Mateusz i Marek mówią o wieczornym wtorkowym spotkaniu przed wspomnieniem o uczcie i pierwszej wizycie Judasza u kapłanów poprzedniej soboty. Łukasz jest jedynym Ewangelistą, który mówi o wieczornej wtorkowej wizycie Judasza u kapłanów.