Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 292
Osiem małych i dużych znamiennych dni
pracę Żniwa, natomiast wytrwałe kontynuowanie pracy przez wiernych stanowiło odmowę antytypicznego dużego Jezusa powstrzymania antytypicznych dzieci od radosnego witania Go i zaprzestania pracy oczyszczania. Plany śmierci ze strony żydowskiego kleru są typem determinacji chrześcijańskiego kleru do pozbawienia Żniwiarzy wszelkiej społeczności i działalności w chrześcijaństwie.
(35) Jedynym wydarzeniem wtorku, odpowiadającego okresowi od października 1894 do października 1904 roku, było przeklęcie nieurodzajnego drzewa figowego (Mat. 21:18,19; Mar. 11:12-14), co w przypadku ośmiu dużych znamiennych dni jest typem potępienia jałowego chrześcijaństwa i skazania go na wieczną nieurodzajność. Stało się to szczególnie w P 4, który ukazał się w 1897 roku i którego poselstwo – w książce, jak i w głoszeniu oraz w rozmowach ludu prawdy – otwarcie potępiało chrześcijaństwo za brak poszukiwanych przez Boga owoców i skazywało je na wieczną jałowość pod tym względem. Rosnące wypaczanie prawdy i sprawiedliwości przez Babilon oraz rosnąca światowość, niewiara i fałszywa wiara Babilonu są licznymi dowodami realizacji takiej klątwy.
(36) Czas od godziny 18 we wtorek do godziny 18 w środę ostatniego tygodnia Jezusa w ciele, odpowiadający okresowi od października 1904 do października 1914 roku, był pełen wydarzeń i nauk, tak jak z punktu widzenia ośmiu dużych znamiennych dni był nim okres będący jego antytypem. Jak już wykazaliśmy, druga wizyta Judasza u najwyższych kapłanów (Łuk. 22:1-6) odpowiada ruchowi zaprzeczania (1908– 1911). Szczegóły można znaleźć w roz. II, w związku z piątym przesiewaniem i bronią ku zabijaniu. Opozycja, jaka w wyniku tego powstała w chrześcijaństwie przeciwko wiernemu ludowi prawdy, szczególnie przeciwko naszemu drogiemu Pastorowi, skłoniła go do zapowiedzenia przed chrześcijaństwem zdrady i odrzucenia go przez to chrześcijaństwo. Zapowiedź, że miało to nastąpić „po dwóch dniach” wyjaśniamy następująco: