Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 293
Osiem małych i dużych znamiennych dni
Te antytypiczne zapowiedzi rozpoczęły się w antytypiczną środę. Obecnie znajdujemy się w antytypicznym czwartku. Okres „po dwóch dniach” dobiegnie końca w antytypiczny piątek: od października 1924 do października 1934 roku, w czasie którego dojdzie do zdrady.
(37) Drugie zapisane wydarzenie środy miało miejsce rano: uczniowie zauważyli całkowicie uschnięte drzewo i zwrócili na ten fakt uwagę naszego Pana (Mat. 21:20-22; Mar. 11:20-26). Uczniowie ci reprezentują tymczasowo usprawiedliwionych, Młodocianych Godnych oraz prospektywną Wielką Kompanię w prawdzie (antytypicznego Elizeusza) oraz w kościele nominalnym, którzy słowem i na piśmie zwracają uwagę wiernych na zniszczoną wiarę i życie kościoła nominalnego. Strażnice z tamtych lat w części „Widok z Wieży” zawierały wiele świadectw tej treści, cytowanych przez tych pochodzących z trzech klas reprezentowanych przez uczniów.
(38) Tak jak przez żydowskich przywódców kwestionowany był autorytet Chrystusa (Mat. 21:23-27; Mar. 11:27-33; Łuk. 20:1-8), tak kwestionowane było upoważnienie wiernego ludu Żniwa do głoszenia i wykonywania pracy Żniwa. W obydwu aspektach atakujący zostali zaskoczeni. Podanie przez Jezusa przypowieści o dwóch synach (Mat. 21:28-32) jest typem wiernych mówiących o dobrych i złych członkach Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych w prawdzie i kościele nominalnym, przy czym ci dobrzy początkowo nie chcieli służyć, a następnie podjęli służbę dla Pana, natomiast ci źli obiecali służyć, a następnie nie chcieli dotrzymać tej obietnicy. Byli oni zauważani i komentowani przez wierny lud Pana. Przypowieść o złym dzierżawcy winnicy (Mat. 21:33-46; Mar. 12:1-12; Łuk. 20:9-19) odpowiada naukom wiernego ludu prawdy na temat odrzucenia przez kler wiernych sług Boga sprzed okresu Żniwa, a także z okresu Żniwa, czego rezultatem ma być zniszczenie kleru w czasie ucisku. Przypowieść o gościach na uczcie weselnej (Mat. 22:1-14) odpowiada wiernym Żniwiarzom