Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 296
Osiem małych i dużych znamiennych dni
bowiem w świątyni aż do nocy, a wykład został wygłoszony nocą, po opuszczeniu przez Niego świątyni i przybyciu do Góry Oliwnej (Łuk. 21:37; Mat. 24:1-3; Mar. 13:1-3). Zatem wielkie proroctwo Jezusa (Mat. 24:1-51; Mar. 13:1-37; Łuk. 21:1-36), a także całość Mat. 25 należą do czasu między godziną 18 w środę a godziną 18 w czwartek, co odpowiada okresowi od października 1914 do października 1924 roku. Wielkiemu proroctwu Jezusa odpowiadają prorocze nauki wiernych, począwszy od października 1914 roku, na temat Epifanii, poczynań i cierpień ludu Pana w tym czasie oraz nadzoru i troski Pana o nich w ich uciskach. Zgodnie z tłem czasowym tego typu zapowiedzi, będące antytypem tych z wielkiej przypowieści Pana, zostały podane po rozpoczęciu się Epifanii. Dużymi antytypicznymi wypowiedziami są zapowiedzi między 1914 a 1923 rokiem na temat Epifanii jako miniatury Wieku Ewangelii. Niektóre z nich już się wypełniły, niektóre wypełniają się teraz, a niektóre mają się jeszcze wypełnić w miniaturze Wieku Ewangelii. Podaniu przez Jezusa przypowieści o dziesięciu pannach odpowiada nauka wiernych na temat dwóch klas ludu Bożego – Kapłanów i Lewitów, w odniesieniu do symbolicznego powrotu naszego Pana przy końcu miniatur Wieku Ewangelii. Podaniu przez Jezusa przypowieści o talentach odpowiada nauka wiernych na temat różnych sposobności służby, udzielanej w czasie miniatur Wieku Ewangelii, oraz na temat rozliczenia przez Pana (przy Jego symbolicznym powrocie przy ich końcu) tych, którym te talenty powierzono. Podaniu przez Jezusa przypowieści o owcach i kozłach odpowiada nauka wiernych odnośnie wiernych i niewiernych Lewitów w czasie i przy końcu miniatur Tysiąclecia. Jedynym innym wydarzeniem ze związanymi z nim uwagami, które jest zapisane jako mające miejsce między godziną 18 w środę a godziną 18 w czwartek, jest to zapisane u Jan 12:37-50. Jego dużym antytypem są refleksje, jakie dobrzy Lewici w prawdzie Epifanii i poza nią