Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 330
Osiem małych i dużych znamiennych dni
przypadku nie jest podana w Biblii, która pokazuje jednak, że wszystkie one dobiegły końca między godziną dziewiątą a końcem godziny dwunastej w dniu śmierci naszego Pana. Pogrzeb został bowiem przyspieszony, tak by dobiegł końca do godziny 18 – zarówno dlatego, że prawo Mojżesza zabraniało przetrzymywania osoby powieszonej na drzewie bez pochówku do początku następnego dnia, który następował o godzinie 18, ale także dlatego, że w tym przypadku następnym dniem był sabat oraz pierwszy dzień święta Paschy, a szczególnie zabronione było przechowywanie martwego ciała bez pochówku do sabatu, zwłaszcza jeśli sabat ten był uroczystym i świętym dniem (Jan 19:31,42; 5Moj. 31:22,23). Nie będziemy podejmować się spekulacji co do szczegółów tych czterech przyszłych czynności, nie tylko dlatego, że spekulowanie jest niebezpieczne, lecz także dlatego, że podobnie do pozostałych wydarzeń antytypicznego piątku również i one będą próbą. Z tego powodu ich szczegóły nie mogą być wcześniej znane, ponieważ pozbawiłoby to ich charakteru próby i w ten sposób udaremniony zostałby zamierzony przez Boga cel. Chociaż wcześniej rozumieliśmy ogólniki antytypicznego piątku, i w ten sposób mogliśmy je zapowiedzieć, wypełniające się szczegóły zawsze nas zaskakiwały. Taki będzie też niewątpliwie charakter czterech ogólnych przyszłych wydarzeń dużego piątku. Z uwagi na brak miejsca w tym artykule moglibyśmy podać jedynie kilka szczegółów. Na temat wielu typicznych szczegółów nie podaliśmy żadnego wyjaśnienia, np. na temat agonii naszego Pana na krzyżu, gdy zawołał: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”, a także na temat Jego pozostałych słów na krzyżu itp. Szczegóły te wypełniły się bardzo dokładnie, lecz z podanego powyżej powodu musiały być pominięte.
(75) Z naszych rozważań moglibyśmy wyciągnąć bardzo wiele lekcji, lecz ograniczymy się tylko do jednej. Rozważania te dowodzą, że ruch epifaniczny jest oficjalnym ruchem kapłańskim; że jest kapłańskim następcą ruchu paruzyjnego. Dowodzą zatem, że pozostałe ruchy wśród ludu prawdy w przeważającej części