Epifaniczny tom 5 – rozdział 5 – str. 337
Osiem małych i dużych znamiennych dni
śmierci dużego Jezusa, bardzo cierpieliśmy w umyśle, ponieważ wyglądało na to, że ta symboliczna śmierć nie nastąpi przed 1 lipca, końcem godziny dziewiątej. Gdy w Anglii, Szkocji, a następnie w Bergen, w Norwegii, mijały kolejne dni, nasze umysłowe cierpienie ciągle rosło z powodu widocznego niewypełniania się odnośnego zarysu typu, podczas gdy wszystkie poprzednie się wypełniły. W końcu zaczęliśmy odczuwać, że ukrywanie przez Pana tej informacji przed nami było dowodem tego, że nas opuścił. W wielkim cierpieniu wołaliśmy do Niego, pytając dlaczego. Później byliśmy zapewniani przez innych braci, zarówno w Europie, jak i w Ameryce, że przechodzili podobne doświadczenia. Widzimy w nich antytyp przedśmiertnego wołania naszego Pana na krzyżu: „Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”. Jaki jest antytyp szóstego zdania: „Ojcze, w ręce twoje deponuję [Przekład Ulepszony] ducha mego [prawo do życia itd.]”? Z opisu biblijnego nie możemy stwierdzić, czy ostatnimi słowami naszego Pana było właśnie to zdanie z Łuk. 23:46, czy też słowa: „Wykonało się” z Jana 19:30. Tak jak w przypadku czwartego i piątego zdania na krzyżu, tak i tutaj antytyp ponownie podaje nam kolejność chronologiczną, ponieważ z dwóch ostatnich zdań na krzyżu to z Łuk. 23:46 wypełniło się najpierw.
(82) Znowu podamy nasz udział w antytypie jako ilustrację wypełnienia w całej klasie. Pamiętając, że aresztowanie dużego Jezusa polegało na dotkliwej stracie finansowej – straceniu 16.000 dolarów w wyniku decyzji w sprawie o testament – przed upływem 15 antytypicznych minut z godziny dziewiątej zaczęliśmy się obawiać, że śmierć dużego Jezusa może przynieść ze sobą jeszcze większą stratę finansową. W miarę przemijania godziny dziewiątej, obawa ta ciągle rosła, a wynikiem było coraz większe cierpienie umysłowe. Dopiero w czasie wizyty pielgrzymskiej w Bergen, w Norwegii, w dniach 25-27 czerwca, udało nam się całkowicie zrzucić to na Pana, kiedy to z pełną rezygnacją powiedzieliśmy Panu, że zostawiamy to całkowicie Jego woli. Wtedy odczuliśmy pokój w tej sprawie. Inni bracia przeżywali większe lub mniejsze cierpienie z powodu tego