Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 209
Gedeon – typ i antytyp
was i wydam Midianitów w twoje ręce”, chociaż o Wielkiej Kompanii musiał w antytypie powiedzieć: „cała zaś reszta ludu niech idzie, każdy do swojej miejscowości”.
(29) Werset 8 pokazuje, w jaki sposób wierni mieli przyswajać sobie prawdę przez czynienie ją swą własnością („I wziął lud prowiant w rękę swoją”) oraz w jaki sposób zbroili się w nią jako narzędzie do walki („i swoje trąby”). Nasz Pan odesłał pozostałych („resztę zaś mężów izraelskich odesłał”). Jezus uczynił to przez takie ukształtowanie okoliczności związanych z pracą od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku, że wyczerpywały one gorliwość Wielkiej Kompanii, w wyniku czego, pod wpływem przeciążenia, stopniowo porzucała ona pracę. Dlatego Wielkiej Kompanii nie ma w skończonym obrazie pierwszej walki antytypicznego Gedeona. Zatrzymał dla siebie antytypicznych Trzystu jako należących do Króla („owych trzystu mężów zatrzymał”). Werset 8, porównany z wersetem 1, wydaje się dowodzić, że zastęp Gedeona znajdował się na północnym zboczu góry Gilboa, natomiast Midianici znajdowali się jeszcze dalej na północ – poniżej nich, w dolinie Jezreel. Miejsce walki było zatem dokładnie na północ od góry Gilboa i znacznie na południe od góry Tabor, gdyż wycofujące się wojska uciekały w dwóch grupach na południowy wschód, w kierunku dwóch różnych odcinków Jordanu. Pozycja Gedeona na górze Gilboa (źródło, Biblia) wskazuje, że antytypiczny Gedeon wraz ze swym oddziałem miał się znajdować na górze Prawdy, natomiast ci drudzy mieli być w błędzie, szczególnie w błędach związanych z unią kościoła z państwem (Jezreel), tj. błędach Boskiego prawa królów, kleru i arystokracji.
(30) Wersety 9-15 są typem tego, w jaki sposób Jehowa – wcale o to nie proszony – zachęcał naszego Pana przed rozpoczęciem bitwy. Jehowa jest pokazany (w. 9-11) jako polecający naszemu Panu dokonanie pewnych obserwacji co do warunków w zastępach antytypicznych Midianitów, zapewniając Go, że tak ukształtował ich warunki, by przypieczętować ich klęskę („wydałem go w ręce twoje”). Przez znaki czasów, jako pismo