Epifaniczny tom 5 – rozdział 4 – str. 213
Gedeon – typ i antytyp
nie należy już do odległej przyszłości. W ten sposób polecił nam powstać, ponieważ Pan wydał w nasze ręce zastępy antytypicznych Midianitów.
(34) Wersety 16-18 opisują przygotowania do walki. Nigdy w historii wojen nie dano dowodu większej odwagi i wiary, niż uczyniło to trzystu Gedeonitów, przygotowujących się i rozpoczynających pierwszą walkę. Najbliższym porównaniem w historii świeckiej był Leonidas, król Sparty, który początkowo z 5000 Grekami, a następnie z 300 Spartanami bronił wąskiej przełęczy w Termopilach przed hordami atakujących Persów. Przełęcz ta była jednak tak wąska, że tych 300 mogło korzystnie bronić jej przed frontalnym atakiem, podczas gdy trzystu Gedeonitów – niedostatecznie uzbrojonych, jak żadni inni wojownicy, jeśli spojrzymy na nich z punktu widzenia ludzkiego uzbrojenia – wystąpiło przeciwko 135.000 ludzi na otwartej równinie. Najwyższe bohaterstwo tych trzystu jest wprost nie do opisania i nie do porównania. W tym wydarzeniu wiara Starożytnych Godnych prawdopodobnie osiągnęła swój punkt kulminacyjny. Ustawienie żołnierzy Gedeona, ich wyposażenie oraz wszystkie instrukcje zostały zaplanowane w taki sposób, by zobrazować wspaniały antytyp, jaki ich wzniosła wiara pozwoliła im pokazać, lecz były one takiego rodzaju, by Bogu, a nie im, oddać chwałę za to zwycięstwo. Spójrzmy pokrótce na szczegóły. Rozdzielenie trzystu na trzy hufce odpowiada rozdzieleniu ich antytypów na trzy grupy: (1) ochotników, (2) pielgrzymów oraz (3) kolporterów. Trąby odpowiadają poselstwu, jakie ich antytypy miały głosić. Włożenie trąb do ich rąk jest typem tego, że poselstwo to miało być w mocy każdego z antytypicznych Trzystu: każdy z nich rzeczywiście uczynił je swym własnym, miał je pod pełną kontrolą. Dzbany są typem człowieczeństwa wiernych. To, że były one puste przedstawia fakt, że wierni byli wolni od samolubstwa i światowości. Lampy, pochodnie, są typem