Epifaniczny tom 5 – rozdział 3 – str. 159
Czas Żęcia
tym, gdy Bóg przeniósł do Wielkiej Kompanii ostatniego odrzuconego próbnego członka klasy Chrystusa.
(23) W „Fotodramie stworzenia” (Scenariusz, str. 38, wydanej pod koniec 1913 roku) nasz ukochany Pastor mówi: „Zwycięstwo małej armii Gedeona nad zastępami było typem OSTATECZNEGO zwycięstwa Chrystusa i Jego naśladowców nad zastępami grzechu”, a więc zwycięstwa, które należało do przyszłości w stosunku do daty wydania „Fotodramy stworzenia”. Tych 300 odniosło zwycięstwo w dwóch bitwach (Sędz. 7:19-22; 8:10-12, 18-21). Są one typem dwóch bitew ostatecznego zwycięstwa Maluczkiego Stadka. Pierwsza z nich odpowiada pierwszemu uderzeniu Jordanu, w którym zgodnie z typem nikt z Wielkiej Kompanii nie miał przywileju brać udziału aż do jego ukończenia, a w którym aż do końca brali udział wszyscy z ostatnich członków klasy Chrystusa. Ta antytypiczna bitwa trwała zatem od jesieni 1914 do jesieni 1916 roku. Druga antytypiczna bitwa przedstawia obecną publiczną walkę z wiecznymi mękami (Zebach, ofiara, to jest ofiara Molocha, męka) oraz świadomością umarłych (Salmunna, cień, duch), w której Maluczkie Stadko uczestniczy aż do końca. Jest to jeden z wersetów, jakie mieliśmy na myśli, gdy w pierwszym numerze Teraźniejszej Prawdy ogłosiliśmy, że Maluczkie Stadko da kolejne publiczne i powszechne świadectwo prawdy. Odnośnie omawianej kwestii, ukończenia żęcia, w harmonii z wyżej podanymi i wypełnionymi faktami zauważamy, że stwierdzenie ze scenariusza „Fotodramy stworzenia”, str. 38 podaje nam wskazówkę do wyjaśnienia dwóch bitew tych 300, jako będących typem dwóch części ostatecznego konfliktu najlepszych z wybrańców. Z tego powodu ostatni powołany członek „Kościoła, który jest Jego ciałem”, oczywiście musi brać w nich udział. Ostatni z wybrańców musiał zatem zostać zapieczętowany przed zakończeniem antytypu pierwszej z tych bitew, jesienią 1916 roku. Przerwa między tymi dwiema antytypicznymi bitwami została wypełniona przynajmniej częścią antytypu bitwy z zastępami, które