Epifaniczny tom 5 – rozdział 2 – str. 103
Wezwania – przesiewania – broń ku zabijaniu
zanim nastał jego wieczór, który rozpoczął się w październiku 1917 roku; (4) sugerowało, że wszyscy otrzymali swój grosz w czasie tego samego rozdania, a nie podczas dwóch różnych rozdań, jak w przypowieści. O ile jego interpretacja różni się od interpretacji „onego Sługi”, o tyle pociąga za sobą również inne niespójności i sprzeczności, z których kilka podkreślimy w dalszej części rozdziału.
(9) Przypowieść zwraca naszą uwagę na pięć wezwań, przy czym każde z nich jest wyszczególnione (w. 1-7), oraz na jedno przesiewanie (w. 8-16). Ponieważ podajemy tutaj jedynie ogólne uwagi na temat naszych tekstów, omówienie ich szczegółów pozostawiamy do dalszej części rozdziału.
(10) Fragment ten [1Kor. 10 – przypis tł.] wyraźnie uczy, że ma zastosowanie do Żniw Wieku Żydowskiego i Ewangelii. Dowodzi tego werset 11, poprawnie przetłumaczony w Diaglocie w następujący sposób: „Ale rzeczy te wydarzyły się im typicznie i zostały zapisane dla naszego napomnienia, na których końce wieków przyszły”. Należy zauważyć, że słowa „końce” i „wieków” są tutaj oddane w liczbie mnogiej i jest to poprawne. Jezus mówi, że Żniwo jest końcem Wieku (Mat. 13:39). Zatem w tym wersecie chodzi o przynajmniej dwa żniwa i dwa wieki, tj. Żniwo Wieku Żydowskiego i Żniwo Wieku Ewangelii. Chodzi tutaj tylko o te dwa Żniwa, ponieważ tylko w tych dwóch Żniwach jako żniwach Kościół był szczególnie próbowany i wśród tych prób potrzebuje szczególnych napomnień, zachęt itd. Chronologiczne umiejscowienie tego fragmentu jest więc łatwe. Jego czas w Żniwie Ewangelii jest taki sam, jak czas dnia z przypowieści o groszu, ale o niektórych wydarzeniach tego dnia traktuje on z innego punktu widzenia niż przypowieść. Werset ten nie wyszczególnia pięciu wezwań, jak czyni to przypowieść. Podaje za to ogólny opis dzieła wezwań Żniwa. Zwraca uwagę na fakt, że wydarzenia z wersetów 1-5 są typami wydarzeń związanych z „nami”. Można to zauważyć w wersecie 6 (porównanym z w. 11), kiedy