Epifaniczny tom 5 – rozdział 2 – str. 116
Wezwania – przesiewania – broń ku zabijaniu
to C.J. Woodworth, oczywiste jest, że w żadnej z tych dat tym, którzy mieli pracować cały dzień, nie był oferowany tom VII, ponieważ w tamtym czasie nie było mowy o siedmiu tomach, gdyż około roku 1884 uważano, że wystarczą trzy lub cztery tomy. Pewne jest natomiast, że przez cały Wiek Ewangelii sługom Pana oferowana była stokrotna nagroda w tym życiu, co zatem miało też miejsce od października 1874 do czerwca 1881, jak również przez cały pozostały czas Żniwa. Tym wezwanym „wczesnym rankiem” nie był więc obiecany grosz C.J. Woodwortha, lecz jako grosz była im oferowana stokrotna nagroda.
(25) Według zrozumienia chronologii tej przypowieści przez naszego Pastora trzecia godzina trwała od czerwca 1881 do października 1884 roku. Pogląd C.J. Woodwortha umieszcza trzecią godzinę od października 1887 do października 1890 roku. W czasie trzeciej godziny tego drugiego poglądu nie było ani znacznej liczby powołanych do prawdy, ani w jej trakcie nie wystąpiło żadne przesiewanie. Te dwie okoliczności obalają jego teorię, natomiast uznanie przez niego drugiego wezwania za pierwsze oraz skrócenie każdej godziny do trzech lat zmusza go do całkowitego zignorowania pierwszego wezwania Żniwa i głoszenia o wezwaniach z przypowieści w czasie, gdy takich wezwań nie było. Duże rzesze były powoływane tylko w czasie wezwań, a w pozostałym czasie powoływane były tylko jednostki. Jeśli spojrzymy na wydarzenia od czerwca 1881 do października 1884 roku, rzeczywiście znajdziemy w tym czasie szeroko rozpowszechnione wezwanie. Pan przygotował to drugie wezwanie przez udzielenie naszemu drogiemu Pastorowi w roku 1879 światła na temat Przybytku, kiedy to powierzył mu jako „onemu Słudze” opiekę nad spiżarnią, podczas gdy wcześniej pełnił on wykonawczą funkcję tego urzędu „nad domownikami”. Szczegóły dotyczące tego wezwania i związanego z nim przesiewania znajdują się w Z 1916, str. 173, kol. 1, ak.6, do końca str. 175. W tym wezwaniu wykorzystano niektóre z poprzednich środków do dzieła