Epifaniczny tom 5 – rozdział 2 – str. 129
Wezwania – przesiewania – broń ku zabijaniu
(47) Zgodnie z obrazem piąty mąż z bronią ku zabijaniu zaczął zabijać po tym, gdy mąż z kałamarzem rozpoczął piąte wezwanie. Zaczął od świątyni, najpierw sprzeciwiając się „Ślubowi”, a następnie prawdzie, szczególnie na temat zastosowań okupu, ofiar za grzech, Pośrednika i przymierzy, a także błędnie przedstawiając doktrynę ofiar za grzech jako zaprzeczającą okupowi. Piątą bronią ku zabijaniu jest szemrzące zaprzeczanie. W kościele nominalnym antytypicznych 250 Lewitów rozpoczęło szeroko zakrojony atak na prawdę w roku 1909. W roku 1910 świeccy wydawcy i całkowicie świeccy ludzie – wspomagani przez pewnych prawników, sędziów i członków ław przysięgłych – przeprowadzili kampanię oszczerstw, szczególnie przeciwko „onemu Słudze”, dotykającą cały lud prawdy. Piąta broń ku zabijaniu była więc powszechnie stosowana. Widzimy zatem, że najpierw zabijała ona w świątyni, potem na jej dziedzińcach, a po trzecie, w mieście, tak jak wskazuje proroctwo.
(48) Przesiewacze, którzy brali udział w szemrzącym zaprzeczaniu wśród ludu prawdy, to antytypiczny Korach, którego śmierć przedstawia wtórą śmierć jego antytypów – tych wodzów, którzy wyrzekając się swego udziału w ofierze za grzech i świadomie wypaczając prawdę na ten temat, jakoby uczącą o udziale Kościoła w tworzeniu ceny okupu, uznali „krew przymierza [ofiary; Ps.50:5], przez którą zostali uświęceni [nie usprawiedliwieni] za pospolitą”, za coś nienależącego do Ołtarza (Żyd. 10:29). Nie powinniśmy na tej podstawie rozumieć, że wszyscy, którzy zbłądzili na tym punkcie, zostali skazani na wtórą śmierć. Powinniśmy rozumieć, że pod wyrokiem wtórej śmierci nie znajdują się ci, którzy zostali zwiedzeni przez przesiewaczy i uwierzyli, że nauki prawdy na temat udziału Kościoła w ofierze za grzech oznaczają, iż Kościół ma udział w tworzeniu zasługi okupu, i którzy następnie, z powodu wierności okupowi jako złożonemu jedynie przez naszego Pana, odrzucili doktrynę, że Kościół ma udział w ofierze za grzech. Jest to wyraźnie pokazane w typie (4Moj. 26:11; 1Kron. 9:19).