Epifaniczny tom 17 – rozdział 9 – str. 243
Etapy powrotu naszego Pana
i logiczny umysł uchwyciłby się tak odpowiedniego argumentu, gdyby tylko był on dostępny. Ponieważ nie użył on tak oczywistego argumentu i ponieważ dla obalenia tego poglądu uciekł się do o wiele mniej oczywistego, dowodzi, iż argument ten nie istniał.
Dowiedliśmy zatem, że w Mat. 24:3,27,37-39 oraz w 2Tes. 2:1 parousia jest cichą, pierwszą fazą drugiego adwentu Jezusa, okresem żęcia, w czasie którego żnie On pszenicę i kąkol, podczas gdy świat jest nieświadomy Jego drugiej obecności. Tego samego dowodzą inne figury – orłów i padliny – a nie tylko figury żniwa, którego sierpem jest prawda, jak to widać w związku między Mat. 24:27 a 28, a także u Łuk. 17:34-37 pod tymi samymi figurami i jeszcze innymi. Symboliczne światło wersetu 27 przedstawia to samo, co symboliczna padlina wersetu 28 – jedno i drugie jest prawdą (Mat. 24:27,28). Jezus wykazuje, że zgromadzanie (poprzez żniwo) ludu Pana, zabieranie ich z jednego łoża, jednego pola i ze wspólnego mielenia w jednym młynie, będzie zabieraniem ich do symbolicznej padliny, prawdy, tak jak orły w Palestynie dla pożywienia gromadzą się przy padlinie, martwym ciele. Tak więc prawda jako światło kierujące ich uwagę na Jego drugą obecność, prawda jako pokarm gromadzący ich razem i prawda jako sierp dokonujący ich zżęcia – jest pierwszym środkiem użytym przez naszego Pana w pierwszym etapie Jego drugiego adwentu w celu objawienia swej paruzji oraz przeprowadzenia żęcia w okresie żniwa. Dlatego prawda jest dobitnym znakiem Jego paruzji, czasu żęcia.
PAROUSIA JAKO CAŁE ŻNIWO
Przechodzimy teraz do dowodów, że pod terminem parousia kryje się zarówno pierwszy, jak i drugi etap drugiego adwentu naszego Pana. Drugą fazą Jego drugiego adwentu jest czas ucisku, dzień gniewu (co dokonuje się w epifanii, apokalipsie jako okresie); ten czas ucisku poprzedza fazę trzecią – basileia – drugiej obecności naszego Pana.