Epifaniczny tom 17 – rozdział 9 – str. 250
Etapy powrotu naszego Pana
(4) siły dodawanej przez ten przyimek słowu phaino; (5) wszystkich przypadków wystąpienia epiphaneia w Biblii; (6) jego różnych zastosowań w Piśmie Świętym; oraz (7) ogólnego kierunku myśli biblijnych związanych z tym słowem.
W odniesieniu do pierwszego punktu zauważamy, że słowo epiphaneia nie pochodzi od słowa prostego, lecz złożonego – epiphaino – które powstało w wyniku połączenia przyimka epi (oznaczającego na, nad, przy itp.) z czasownikiem phaino (oznaczającego świecić, objawiać). Epiphaino swe podstawowe znaczenie bierze od czasownika phaino, natomiast przyimek epi wzmacnia znaczenie phaino w tym złożonym słowie, tak że epiphaino oznacza jasno świecić, wyraźnie objawiać. Uwagi te pomagają nam zrozumieć, że zgodnie ze słownikami greki, rzeczownik epiphaneia przede wszystkim oznacza jasne świecenie, wyraźne objawianie. Z reguły odnosi się do faktu czynienia ciemnej lub niewidocznej rzeczy widoczną dla oczu fizycznych lub umysłowych. Analizując przypadki jego występowania w Nowym Testamencie, będziemy mogli wyraźnie to zauważyć.
WYSTĘPOWANIE CZASOWNIKA EPIPHAINO
Zbadanie sześciu wersetów, w których występuje greckie słowo epiphaneia, poprzedzamy zacytowaniem i krótkim wyjaśnieniem czterech wersetów, w których w Nowym Testamencie znajdujemy epiphaino – jego rdzeń, podając kursywą słowa, będące jego tłumaczeniem:
(1) „Nawiedził nas Wschód z wysokości [na marginesie – wschodzące słońce, czyli Chrystus], aby dał światło [aby świecić na – A.R.V.; aby dać jasne świecenie słońca prawdy] siedzącym w ciemności i w cieniu śmierci ku wyprostowaniu nóg naszych na drogę pokoju” (Łuk. 1:78,79). Tutaj najwyraźniej mowa jest o Jezusie (Jan 1:9; 8:12; 9:5) jako o Tym, który wyraźnie objawia Boskie drogi grzesznikom i świętym.
(2) „Lecz gdy się ani słońce, ani gwiazdy przez wiele dni nie ukazały, a nawałność niemało nalegała, na ostatek odjęta była wszystka nadzieja, żebyśmy mogli być zachowani” (Dz.Ap. 27:20).