Epifaniczny tom 17 – rozdział 6 – str. 145
Czy jest nadzieja dla kogokolwiek z nie zbawionych zmarłych?
Izrael po doznaniu niedoli Wieku Ewangelii, w którym jako naród był pozbawiony miłosierdzia, łaski Bożej, ma doświadczyć błogosławieństw, a ci, którzy w tym życiu doznawali nieszczęść, otrzymają miłosierdzie, łaskę Bożą przez chwalebne błogosławieństwa, jakich Kościół Ewangeliczny wyniesiony do chwały z Jezusem udzieli im w miłosierdziu.
Psalm 90 traktuje o tym samym. Wersety 1, 2 przedstawiają Jehowę w Jego wieczności. Pierwsze zdanie wersetu 3 odnosi się do doświadczenia ze złem jako obracania człowieka w proch, natomiast ostatnie zdanie mówi o doświadczeniu dobra jako powracaniu z prochu. Werset 4 dotyczy okresu tysiąca lat (Tysiąclecia) jako czasu powrotu z prochu i rozpoczęcia doświadczenia z dobrem. Wersety 5-10 opisują różne aspekty (w sumie piętnaście) przekleństwa, w czasie trwania którego przebiega doświadczenie ze złem; natomiast werset 11 pyta o moc (znaczenie) doświadczenia ze złem i odpowiada, że ma ono na celu przywrócenie czci dla Boga, co – według wersetu 12 – nastąpi wtedy, gdy jego lekcje zostaną wzięte do serca. Werset 13 jest modlitwą o powrót z doświadczenia ze złem, tzn. o zmianę („zlitujże się”) dotychczasowego doświadczenia ze złem, zaś werset 14 wskazuje, że ci, którzy doznawali smutków (doświadczenia ze złem) „po wszystkie dni” swoje (w. 9), a więc aż do śmierci, modlą się, by w następnych dniach, w życiu przyszłym, w czasie doświadczenia z dobrem, mogli być pełni szczęścia i radości. Werset 15 to modlitwa, by podobnie jak we wszystkich dniach pierwszego życia byli trapieni i doznawali złego, tak w drugim życiu byli radośni i w ten sposób spełnili cel, jaki miał Bóg, dozwalając, by zło wypełniło ich pierwsze życie. Werset 16 zawiera modlitwę, by Jezus i Kościół jako słudzy Boży kontynuowali dzieło błogosławienia ludzkości, tzn. udzielali jej doświadczenia z dobrem, oraz by ludzkość, dzieci Jezusa i Kościoła