Epifaniczny tom 17 – rozdział 6 – str. 149
Czy jest nadzieja dla kogokolwiek z nie zbawionych zmarłych?
podobnie jak Aaron, będący typem na Niego, najpierw wchodził do świątnicy najświętszej z krwią cielca tylko za wybrane pokolenie Lewiego (3Moj. 16:11). Tak jak później Aaron czynił pojednanie krwią kozła za resztę Izraela, a następnie błogosławił go (3Moj. 16:15), tak i Chrystus w Tysiącleciu – gdy ofiara Kościoła zakończy się – wstawi się przed Bogiem za świat i wtedy On i Kościół będą błogosławić nie wybranych. Fakt, że wówczas Kapłanami będzie Kościół z Jezusem (Obj. 20:6) dowodzi, że będą inni, na rzecz których będą oni dokonywać pojednania: nie wybrani. Tak więc urzędowe imię Kapłani potwierdza, że Chrystus i Kościół udzielą nie wybranym zmarłym sposobności zbawienia.
Urzędowe imię Królowie zastosowane do Jezusa i Kościoła dowodzi tego samego. Jezus i Kościół nazywani są Królami (Obj. 19:16; Rzym. 5:17; 2Tym. 2:12; 1Piotra 2:9; Obj. 1:6; 5:10; 20:4,6). Jest wyraźnie stwierdzone, że panowanie Jezusa i Kościoła ma na celu zniszczenie wszystkich dzieł szatana, na czele których stoi grzech, śmierć i grób (Rzym. 8:19-21; 1Kor. 15:24-26, 55-57). Dla kontrastu możemy spojrzeć na dzieło zbawienia z punktu widzenia Królów i Królestwa w następujący sposób: szatan, uzurpator, jest obecnie „księciem świata tego” (Jan 12:31; 14:30; 16:11); przez grzech panuje teraz w sercach dzieci nieposłuszeństwa (Efez. 2:2), zaślepiając ich błędem (2Kor. 4:4), dręcząc ich nieszczęściami towarzyszącymi procesowi umierania i prowadząc do stanu śmierci (Żyd. 2:14). Na początku Tysiąclecia królestwa tego świata stają się Królestwem naszego Pana i Jego Chrystusa (Obj. 11:15). Szatan, jako uzurpator, jest chwytany i więziony (Obj. 20:1-3), a panowanie Chrystusa i Kościoła (Obj. 20:4, 6; 1Kor. 15:24-26, 55-57) uwalnia rodzaj ludzki z grobu, nieszczęść procesu umierania i grzechu. Oznacza to obudzenie zmarłych, którzy umierają w Adamie (Psalm 22:29,30), i pomoc w reformowaniu się (Rzym. 14:9).