Epifaniczny tom 17 – rozdział 5 – str. 94
Królestwo Boże
panując nad nim przez Swego Syna. Podał im warunek, od którego zależne jest ich rządzenie i panowanie: cierpienie z Chrystusem – z tych samych powodów, w tej samej formie i w tym samym duchu, w tym samym celu, w ten sam sposób – tak, jak cierpiał nasz Pan Jezus, a wszystko po to, by mogli wielbić Boga nieba i ziemi. Będąc w ten sposób wierni aż do końca, dostępują przywileju panowania w chwale.
Biblia nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że ziemska kariera wiernych członków Królestwa Bożego nie miała polegać na panowaniu, lecz na pracy, trudzie, cierpieniu, próbach i prześladowaniach, prowadzących do śmierci. Potwierdzają to doświadczenia wiernych. Tylko ci, którzy wśród tych doświadczeń okazali się wierni aż do śmierci, mogli odziedziczyć królewskość jako swój dział i rzeczywiście panować w przyszłości nad ziemią. Przeanalizujmy pokrótce niektóre wersety na ten temat. Wspominaliśmy już Dz.Ap. 14:22, który to werset uczy, że klasa Kościoła miała wejść do Królestwa Bożego przez wiele ucisków w czasie swej ziemskiej pielgrzymki. Podobnie 2Tym. 3:12 podkreśla, że nie tylko niektórzy, lecz wszyscy wierni mieli cierpieć prześladowania. Bardzo jednoznaczne w tej kwestii jest oświadczenie św. Pawła z 2Tym. 2:10-12: „Wszystko znoszę dla wybranych (…) Wierna jest ta mowa; albowiem jeśli z nim umarliśmy, z nim też żyć będziemy. Jeśli cierpimy, z nim też królować będziemy”. Umrzeć z Nim oznacza oddać życie tak jak On – jako ofiarę w interesie Boskiego planu, w tej samej formie, z tych samych powodów i w tym samym duchu, co prowadzi do osiągnięcia takiego samego chwalebnego celu. Cierpieć z Nim oznacza znosić podobne wyczerpanie fizyczne, smutek umysłu i przemoc fizyczną z tych samych powodów. Dlatego według Pisma Świętego tylko ci otrzymają przywilej królowania wraz z Nim, którzy będą wiernie cierpieć aż do śmierci. Zatem nikt nie mógł królować z Nim w czasie ziemskiego życia.