Epifaniczny tom 17 – rozdział 5 – str. 99
Królestwo Boże
– „ani niepożytecznymi w znajomości Pana naszego Jezusa Chrystusa”; (3) umożliwienie uczynienia swojego powołania i wyboru pewnym – „przeto bracia, raczej się starajcie [o te rzeczy], abyście powołanie i wybranie wasze pewnym uczynili”; (4) zapobiegnięcie ich upadkowi – „to czyniąc, nigdy się nie potkniecie”; oraz (5) obfite wejście do Królestwa – „tak bowiem hojne wam dane będzie wejście do wiecznego królestwa Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa”. Tak więc apostoł odnosi się tutaj do wejścia do królestwa po drugim adwencie Chrystusa, a nie do embrionalnego królestwa, w którym święci w okresie Wieku Ewangelii otrzymują sposobność uczynienia swojego powołania i wyboru pewnym w celu osiągnięcia królestwa w chwale.
Także w Obj. 2:26, 27; 3:21; 5:10 czytamy, jak przez apostoła Jana Jezus mówi o Królestwie w znaczeniu panowania nad ziemią po opuszczeniu świata przez wszystkich wiernych. Wszystkie te wersety dowodzą bowiem, że ci, którzy mają królować z Panem, najpierw muszą okazać się zwycięzcami, co w żadnym wypadku nie kończy się przed śmiercią (Obj. 2:10). A zatem fragmenty te dotyczą czasu panowania następującego po wyzwoleniu ostatniego członka Kościoła. Jednoznaczny jest tekst Obj. 20:4,6 jako dowód tego, iż panowanie to wciąż należy do przyszłości: wykazuje on bowiem, iż jest to przywilej tylko tych, którzy mają udział w pierwszym zmartwychwstaniu, które następuje po drugim adwencie naszego Pana (1Kor. 15:23-26, 42-44, 51-54; 1Tes. 4:16, 17).
Stary Testament ma w tej sprawie dużo do powiedzenia i na wiele sposobów potwierdza, że Królestwo Boże następuje po powrocie naszego Pana. Zatem wersety te nie mogą odnosić się do Królestwa embrionalnego. Muszą dotyczyć królestwa mocy i chwały panującego nad ziemią. Proponujemy, by nasi czytelnicy sprawdzili następujące miejsca: Dan. 7:13, 14, 18, 22, 26, 27; 2:44; Psalm 22:28-30; 72:1-20; Izaj. 2:2-4; Mich. 4:1-4; Izaj. 11:1-11; 25:6-9; 35:1-10; 60:2-22; 61:4-11; 62:1-12; 65:17-25; Jer. 23:5, 6; 33:14-16;