Epifaniczny tom 17 – rozdział 3 – str. 54
Szatan, jego istota i królestwo
SZATAN ISTOTĄ OSOBOWĄ
Gdy jednak zwracamy się do Biblii, znajdujemy w niej wiele wersetów i zdarzeń, które stwierdzają lub sugerują osobowość szatana. Sposób postępowania Boga z szatanem i jego czyny w związku z Ijobem oczywiście dowodzą osobowości szatana (Ijoba 1:6-12; 2:1-7). Opis anioła walczącego z szatanem i wzywającego Boga, by go zgromił, gdy ten sprzeciwiał się najwyższemu kapłanowi Jesuemu, zgadza się z twierdzeniem, że szatan jest istotą, osobą (Zach. 3:1,2). Oświadczenie Jezusa dotyczące stosowania przez szatana obcych mu praktyk, by wesprzeć swoje upadające dzieło, mocno podkreśla osobowość szatana (Mat. 12:24-26). Równie jednoznacznie jest to nauczane przez słowa Jezusa, że szatan był kiedyś w prawdzie, a później zapoczątkował kłamstwo i zabił rodzinę ludzką, gdy wprowadził grzech na świat (Jan. 8:44; 1Moj. 3:1-7). Gdyby szatan – jak utrzymują niektórzy – był złą zasadą, w jaki sposób mógłby kiedykolwiek być w prawdzie? Gdyby szatan był złą zasadą, a nie złą osobą działającą przez złe zasady, jak przeciwne byłoby to celowi oddania błądzącego brata z Koryntu szatanowi w celu korygującej chłosty, co zaleca Paweł (1Kor. 5:5)! Jak Biblia mogłaby mówić o jego zamysłach, gdyby nie mógł on myśleć ani planować, gdyż obmyślanie wybiegów sugeruje rozumowanie i cel, a więc osobowość (2Kor. 2:11)? Przekształcając się z anioła ciemności w postać anioła światłości, musiał on oczywiście myśleć i planować, co wskazuje na jego osobowość (2Kor. 11:14). Fakt, że demony wierzą i drżą – a zatem czują i myślą – dowodzi, że szatan, ich przywódca, także myśli i czuje, a więc jest istotą, osobą (Jak. 2:19). Jego krążenie wokół jako lwa ryczącego, szukającego zdobyczy, głównie wśród chrześcijan, dowodzi osobowości (1Piotra 5:8,9). Jego walka z Michałem o ciało Mojżesza, którego zapewne potrzebował jako przedmiotu kultu w Izraelu, zgadza się z twierdzeniem, że jest on prawdziwą osobą, a nie abstrakcyjną złą zasadą (Judy 9).