Epifaniczny tom 17 – rozdział 4 – str. 77
Obalenie królestwa szatana
Istnienie Trójprzymierza – obejmującego Niemcy, Austrię i Włochy – oraz innych przymierzy dostarczyło mu tego pretekstu przez stworzenie podstaw do obaw innym narodom, które pobudzone strachem, utworzyły rywalizujące przymierze, trójporozumienie Ententy – obejmujące Brytanię, Rosję i Francję – oraz inne przymierza. Minione doświadczenia między tymi dwoma układami sił zapewniły im wystarczająco dużo podejrzliwości, ducha rywalizacji, zazdrości i pretensji, by uczynić je zgoła wrogimi i przeciwnymi sobie. Ponadto, szatan dopilnował, by nie brakowało coraz częstszych okazji zwiększania tarcia między nimi. W końcu stosunki między tymi dwoma rywalizującymi blokami osiągnęły wrogie napięcie. Siedzieli jakby na olbrzymiej beczce prochu, która jedynie czekała na zapalenie zapałką, by wybuchnąć z niszczącą siłą. Zdradzieckie morderstwo arcyksięcia Austrii i pochopna decyzja niemieckiego cesarza stworzyły warunki, które doprowadziły do największego wybuchu w ówczesnej historii ludzkości – wojny światowej z lat 1914–1918. Radykałowie i konserwatyści każdego kraju skupili się razem w celu obrony ziemi ojczystej oraz instytucji przed grożącym zniszczeniem, ukazywanym obywatelom poszczególnych krajów jako cel ich przeciwników.
WOJNA ŚWIATOWA (FAZY I, II)
Niewątpliwie grzechy i szaleństwo mężów stanu odegrały pewną rolę w doprowadzeniu do tej eksplozji, lecz za nimi stał szatan, wróg Boga i człowieka, który używał ich jako licznych pionków w swej grze panowania nad narodami. Co obchodziło szatana marnowanie olbrzymiej ludzkiej pracy i bogactw oraz wylewanie rzek krwi i łez, jeśli w ten sposób mógł on zachować swe królestwo! Dla niego nie miało to żadnego znaczenia, jeśli tylko mógł kontynuować swoje panowanie. By więc podtrzymać własne królestwo, szatan wykorzystał grzech i głupotę człowieka, nawet za cenę wciągnięcia świata w wojnę światową (która w fazach I i II jest największym nieszczęściem w całej historii), by powstrzymać radykałów przed grożącym