Epifaniczny tom 17 – rozdział 4 – str. 84
Obalenie królestwa szatana
jako wypełniających się proroctw, jest powrót Izraela do Palestyny. Miał on kilka etapów, począwszy od kongresu berlińskiego w 1878 roku (Zach. 8:23), gdzie zażądano od Turcji zgody na powrót Izraela do Palestyny pod pewnymi gwarancjami ochrony. Deklaracja Balfoura z roku 1917 znacznie przyczyniła się do tego powrotu. Opozycja arabska spowodowała chwilowe jego powstrzymanie, lecz w odpowiednim czasie przeszkoda ta została usunięta do takiego stopnia, że Izrael powstał jako odrębne państwo. Obecne warunki na świecie skłaniają wielu zamożnych Izraelitów do przenoszenia swych milionowych bogactw do ojczyzny, a kraj jest intensywnie rozbudowywany. Gromadzi się w nim wiele bogactw jako bezpieczną lokatę przed stratami finansowymi chrześcijaństwa. Wszystko to jest wypełnieniem proroctwa dotyczącego naszych czasów (Ezech. 36:8, 12).
Widząc żyjących w dobrobycie Izraelitów i zdając sobie sprawę z bliskiego końca swych złych dni, gdy anarchia zniszczy już socjalistyczne rządy, szatan z nienawiści do Izraela pobudzi anarchistyczne pozostałości ze wszystkich narodów do splądrowania Izraelitów w Palestynie. Ci grabieżcy, opisani u Ezech. 38 i 39, Zach. 12:1–9 oraz 14:1–3, zostaną zebrani przez szatana ze wszystkich narodów i boleśnie dotkną Izraela czymś, co Biblia nazywa uciskiem Jakuba (Jer. 30:1–9). Według proroczych opisów zawartych w powyższych cytatach, będą to bardzo trudne czasy ostatniej kary dla Izraela. Skutecznie skieruje ona Żydów do Pana Jezusa w zupełnym nawróceniu, kiedy to dzięki całkowitemu obaleniu ich ciemiężycieli przez Pana Jezusa przypomną sobie, że wszystkie te kłopoty i ich koniec zostały im zapowiedziane przez lud prawdy. Ich cierpienia i upadek anarchistycznych grabieżców będzie ostatnim aktem ucisku szatana jako boga tego złego świata. Tym niegodziwym wysiłkiem skończą się jego dni jako największego ciemiężyciela ludzkości, za co dziękujemy Bogu.