Epifaniczny tom 17 – rozdział 3 – str. 55
Szatan, jego istota i królestwo
Zatem rozsądek, fakty i Pismo Święte potwierdzają osobowość szatana.
LUCYFER STWORZONY DOSKONAŁYM
Początkowo istota, którą nazywamy szatanem (1Kron. 21:1; Ijoba 1:6; Jan 13:27; Dz.Ap. 5:3; 26:18; Rzym. 16:20), była dobra. Nazwa ta w języku hebrajskim, podobnie jak jej grecki odpowiednik diabolos, od którego pochodzi słowo diabeł, znaczy przeciwnik, oponent. Ale słowo szatan nie było jego pierwszym imieniem. Do chwili zgrzeszenia i doprowadzenia ludzkości do grzechu jego imię brzmiało Lucyfer – nosiciel światła (Izaj. 14:12). Z natury i stanowiska był cherubinem, jednym z najwyższych aniołów (Ezech. 28:14, 16). Nazywając go królem Tyru – gdyż Tyr symbolizuje obecny zły świat, którego władcą jest szatan – Ezech. 28:12-19 daje dosyć dokładny opis Lucyfera przed i po popełnieniu grzechu, jak również jego ostatecznego końca – unicestwienia. Zarówno w języku symbolicznym, jak i w literalnym, wersety 12-15 przedstawiają jego doskonałość fizyczną, umysłową, moralną i religijną. Wyrażenie: „Ty, co pieczętujesz sumy” odnosi się do pełni jego doskonałości intelektualnej (pełen mądrości) oraz fizycznej, moralnej i religijnej, gdyż słowo piękność dotyczy jego fizycznych, moralnych i religijnych zalet. Był takim przez pewien czas, gdy został aniołem stróżem Adama i Ewy w Edenie (w. 13,14). Jego moralne i religijne cechy przed upadkiem są jeszcze bardziej podkreślone przez figurę okrycia drogimi kamieniami (w. 13), gdyż te oraz inne drogie kamienie służą za symbol doskonałości moralnej i religijnej uwielbionego Kościoła, Oblubienicy, Małżonki Baranka jako Nowego Jeruzalem (Obj. 21:11-21), jak również znajdowały się wśród kamieni umieszczonych na napierśniku najwyższego kapłana (2Moj. 39:10-13). Werset 14 opisuje najpierw działalność Lucyfera w Edenie jako stróża Adama i Ewy, a następnie jego stanowisko i działalność pośród niebiańskich zastępów.