Epifaniczny tom 17 – rozdział 3 – str. 61
Szatan, jego istota i królestwo
jaką chciał prowadzić, i w ten sposób, posługując się doktryną o Boskim prawie, kontrolował on ludzi przy pomocy rządów.
Posługując się doktryną Boskiego prawa arystokracji nauczał on, zwłaszcza przez duchowieństwo, następujących rzeczy: (1) jest Boską dobrą wolą i przyjemnością, aby praktycznie cała ziemia i jej bogactwa były własnością arystokracji i pod jej zarządem; (2) członkowie arystokracji działają jako „rządcy i jałmużnicy Wszechmocnego” w rozdzielaniu na własnych warunkach nadwyżki darów ziemi masom rodzaju ludzkiego jako ich niewolnikom, poddanym lub pracownikom; (3) Bóg sankcjonuje zarząd arystokracji; (4) masy powinny zatem być zadowolone ze swego losu i z tego, co jest im udzielane przez tych „rządców i jałmużników Wszechmocnego”. Zasada Boskiego prawa arystokracji była obliczona na utrzymanie ludzi w poddaniu jako niewolników, poddanych lub pracowników arystokracji, na której samolubstwie mógł szatan polegać w prowadzeniu takiej polityki, jaką chciał, i w ten sposób kontrolował on ludzi społecznie i ekonomicznie przez doktrynę Boskiego prawa.
Doktryna Boskiego prawa duchowieństwa posłużyła szatanowi za podstawę do nauczania, szczególnie przez kler, następujących myśli: (1) Bóg przemawia do ludzi przez duchowieństwo; (2) przedstawiciele tegoż duchowieństwa są więc jego rzecznikami przedstawiającymi prawdę; (3) sankcjonuje On ich nauki; (4) ludzie powinni więc czystym, niewątpiącym umysłem wierzyć w nauki kleru i je praktykować. Zasada Boskiego prawa kleru miała na celu utrzymanie ludzi w zależności od kleru, na którego samolubstwie mógł szatan polegać we wprowadzaniu takich nauk i praktyk religijnych, jakie chciał, i w ten sposób kontrolował on ludzi religijnie przez doktrynę Boskiego prawa.
Doktryna o Boskim prawie w formie nauczanej przez szatana jest oczywiście fałszywa jako całość, jak również w jej