Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 35

z powodu wierności Jego Słowu (Filip 2:12,13; 1Piotra 5:10; 2Piotra 1:5-11). Dawali oni światu świadectwo prawdy i sprawiedliwości (Dz.Ap. 1:8). Nadzieją, jaką Bóg im dał, było uzyskanie Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem (2Piotra 1:4; Rzym. 8:17; 2Tym. 2:11,12). Błogosławieństw tych dostąpili w pierwszym zmartwychwstaniu, gdy – jako wierni aż do śmierci – stali się w charakterze podobni do Chrystusa (Obj. 2:10; 20:4,6; Rzym. 8:29). Są oni różnie nazywani: gałęziami w winnym krzewie Chrystusa (Jana 15:1-8), Ciałem Chrystusa (Efez. 1:22,23), świętym i królewskim Kapłaństwem (1Piotra 2:5,9), żywymi kamieniami w świątyni Boga (1Piotra 2:5; Efez. 2:19-22), nasieniem Abrahama (Gal. 3:16,29), poślubioną Panną i Oblubienicą Chrystusa (2Kor. 11:2; Obj. 19:7,8; 21:9), uczniami Jezusa (Jana 8:31), żołnierzami Chrystusowymi (2Tym. 2:3,4), braćmi Jezusa (Rzym. 8:29), Maluczkim Stadkiem (Łuk. 12:32), itp. itd. Są oni bez wątpienia najważniejszą klasą w Boskim planie, ponieważ wraz z Panem Jezusem i pod zwierzchnictwem Pana Jezusa są oni Królami i Kapłanami, którzy będą rozdawać światu błogosławieństwa Tysiąclecia (Obj. 1:5, 6; 5:9, 10; 20:4, 6).

„SŁUŻEBNICE”

       Ściśle związana z tą klasą jest klasa nazywana w naszym tekście „służebnicami”, a w innych miejscach Biblii określana jako „wielki lud” (Obj. 7:9; 19:6), o której szczegółowo powiemy w E 4 roz. II. Jednostki z tej klasy przez wysokie powołanie były początkowo zaproszone do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem (2Piotra 1:4; Rzym. 8:17; Efez. 4:4). Nie dotrzymywali oni jednak wiernie swych ślubów poświęcenia, w wyniku czego musieli być przeniesieni do drugorzędnej klasy: w praktyce buntowali się i popierali buntowników przeciwko pewnym naukom Boskiego Słowa (Psalm 107:10,11); grzechem skazili swoje charaktery i poplamili swe szaty (1Kor. 5:1-13; Judy 23; Obj. 7:14); nie ofiarowali wiernie swojego człowieczeństwa Bogu (Żyd. 2:15; Judy 22);