Epifaniczny tom 17 – rozdział 2 – str. 39
Siedem zbawionych klas
i w dziele są oni skontrastowani ze „starcami”. Ponieważ „starców” nazywamy Starożytnymi Godnymi, dla podkreślenia tego kontrastu „młodzieńców” nazywamy Młodocianymi Godnymi. Te dwa kontrastowe określenia są odpowiednie, ponieważ tak jak Starożytni Godni okazali się wiernymi Bogu aż do śmierci przed otwarciem wysokiego powołania do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem, tak Młodociani Godni, czwarta i ostatnia klasa Boskich wybrańców, przez które będzie On błogosławił nie wybranych, są wybierani pod koniec wieku Ewangelii, gdy zachodzi on na Wiek Tysiąclecia – po zamknięciu sposobności wejścia do wysokiego powołania do Boskiej natury i współdziedzictwa z Chrystusem. Ponieważ wraz z końcem żęcia obecnego żniwa weszła „zupełność pogan” (Rzym. 11:25), tzn. pełna liczba 144000 (Obj. 7:4; 14:1) tych, którzy stanowią Maluczkie Stadko, Oblubienicę, Małżonkę Baranka – ci, którzy poświęcają się po tym czasie i pozostają wierni aż do śmierci otrzymają nagrodę podobną do nagrody Starożytnych Godnych. Ta klasa wybrańców z okresu epifanii, „młodzieńcy” z naszego tekstu, mogą być zatem właściwie nazwani „Młodocianymi Godnymi”, co nie znaczy, iż są oni z konieczności młodymi wiekiem, gdyż nie takie jest znaczenie tego wyrażenia: są „młodzieńcami” w kontraście do „starców” (Psalm 107:32; Izaj. 24:23), którzy byli wierni aż do śmierci przed otworzeniem wysokiego powołania – „których świat nie był godzien” (Żyd. 11:38). Młodociani Godni będą dzielić tysiącletnie i potysiącletnie nagrody i służbę ze Starożytnymi Godnymi.
Młodociani Godni jako klasa są pokazani w różnych wersetach. Dla przykładu, czytamy w 2Tym. 2:20, że „w wielkim domu [wielki dom typicznego Aarona – 3Moj. 16:6; 4Moj. 17:2,3; 3:6-9,17-20 – składał się z jego synów i trzech typicznych klas Lewitów: Kaatytów, Merarytów i Gersonitów;