Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 368
Świadectwa Nowego Testamentu
klasa Chrystusa miała być przyprowadzona do Ciała Chrystusa przez jednego ducha i uczestniczyć w tym jednym duchu, gdyż znajdowała się ona w jednym Ciele i należała do jednego Ciała. Już następne słowa tego wersetu dowodzą, iż chodzi tutaj o jedno Ciało], jako ty Ojcze we mnie [Bóg był i jest w Jezusie w tym znaczeniu, że Boski duch mieszka w Nim w zupełności (Kol. 1:19; 2:9); zatem Jezus jest niejako figuralnym Ciałem Boga działającym pod Boskim kierunkiem (1Kor. 11:3; Kol. 2:9)], a ja w tobie [Jezus był w Bogu w tym znaczeniu, że po oddaniu Swej woli Bogu (po symbolicznym ścięciu Siebie) przyjął wolę Boga za własną i w ten sposób przyjął Boga jako Swą Głowę (1Kor. 11:3)]; aby i oni w nas jedno byli [wszyscy wierni są w Ojcu i Synu w tym samym znaczeniu, w jakim Syn jest w Ojcu, tzn. przez oddanie swej woli (w ten sposób będąc figuralnie ściętymi – Obj. 20:4) oraz przez przyjęcie woli Boga i Chrystusa za własną. W ten sposób przyjęli oni Boga i Chrystusa jako swą Głowę, w wyniku czego są ich Ciałem. Jezus modli się tutaj za nich jako takich, jak również prosi o to, by takimi pozostali. W następnym zdaniu podaje nam cel, dla którego mieli być i pozostawać jednym Ciałem; cel ten dowodzi, że począwszy od Zielonych Świąt, kiedy to klasa ta zaczęła wierzyć przez słowa apostołów, Bóg przez cały wiek przygotowuje obecnie wybranych po to, by w następnym wieku mogli oni doprowadzić świat do zbawiającej wiedzy i wiary], aby świat [nie wybrani (1Jana 2:2)] uwierzył, żeś ty mnie posłał [świat w tym wieku oczywiście nie wierzy, że Pan Jezus został posłany przez Boga, ponieważ jest to wiek, w którym ci, którzy wierzą – wybrani – wierzą dzięki słowom apostołów. Modli się On tutaj o skompletowanie właśnie tych, którzy mają być Jego Ciałem, czymś innym i odrębnym od świata. Świat oczywiście uwierzy w Tysiącleciu, po skompletowaniu i pełnym uwielbieniu wybranych jako jednego Ciała w Bogu i Chrystusie].
„A ja tę chwałę [wysokie powołanie do Boskiej natury, urzędu i zaszczytu (Żyd. 1:3-5; Filip. 2:9-11)],