Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 376
Świadectwa Nowego Testamentu
szukali Pana [mogli spróbować uzyskać zbawiający stosunek wobec Boga], i [w greckim: nawet] wszystkie narody [wszyscy nie wybrani ludzie], nad którymi wzywano imienia mojego [imię Boga jest nad nimi wzywane z powodu okupu, który czyni ich Jego własnością; nie jest to „lud imieniowi jego” z wersetu 14, ponieważ tymi ostatnimi są wybrańcy, podczas gdy ci pierwsi to niewybrańcy. Różnica w ich stosunku do tego imienia, pokazana w dwóch wydarzeniach jako „lud imieniowi swemu” oraz „wszystkie narody, nad którymi wzywano imienia mojego” jest następujące: ci pierwsi noszą Jego imię jako swe nazwisko rodowe, ponieważ ich wieczną misją będzie przynoszenie chwały Bogu na wysokościach, podczas gdy na tych drugich wypisywane jest Jego imię, tak jak właściciel jakiegoś przedmiotu ma na nim wypisane swe nazwisko]”.
Niektórzy próbują unieważnić naukę tego fragmentu, szczególnie wersetu 17, zastępując część tego wersetu tekstem pierwszego zdania Amos 9:12: „Aby posiedli ostatki Edomczyków”. To prawda, że Jakub cytuje tutaj Amos 9:11, 12. Prawdą jest także, że obecny hebrajski tekst pierwszego zdania Amos 9:12 w poprawnym tłumaczeniu brzmi: „Aby posiedli ostatki Edomczyków”. Oczywiste jest jednak, że tekst ten nie brzmiał tak w czasach Jakuba, ponieważ jego cały argument – i to natchniony – opiera się na brzmieniu, jakie on podaje. Uważamy zatem, że treść tego zdania w tekście hebrajskim została zmieniona. Jest to całkiem prawdopodobne, a jednym z powodów tej zmiany może być to, że w czasach Jakuba w języku hebrajskim nie było samogłosek. Jeśli w słowie Edomczyków pominiemy samogłoski, otrzymamy słowo identyczne z rzeczownikiem człowiek. W takim przypadku tekst ten brzmiałby: „ostatki ludzi”. Gdyby nawet jednak obecna hebrajska wersja była prawdziwa, nie pomaga ona tym, którzy chcą ją wykorzystać, ponieważ pierwsza część Dz.Ap. 15:14-17 dowodzi, że powołanie takich wybranych jak Korneliusz i innych wybranych pogan z czasów żydowskiego Żniwa miało być dziełem całej dyspensacji aż do Tysiąclecia.