Epifaniczny tom 17 – rozdział 13 – str. 380
Świadectwa Nowego Testamentu
do czasu zastosowania za nich i wobec nich okupu w Tysiącleciu, nigdy nie wejdą w stan śmierci Adamowej], daleko więcej łaska Boża [Jego niezasłużona niczym dobroć, która oddała Syna Jego łona na okup za wszystkich ludzi (Jana 3:16; Rzym. 5:8; 8:32; Żyd. 2:9)] i dar z łaski onego jednego człowieka Jezusa Chrystusa [który łaskawie oddał Siebie jako dar równoważnej ceny za wszystkich ludzi (Efez. 5:25; Mat. 20:28; 1Tym. 2:5,6)] na wielu ich [dokładnie tych samych, nikogo więcej ani nikogo mniej, lecz tylko tych, którzy są uwzględnieni w wyrażeniu wielu ich pomarło. Uczy to o tym, że okup został złożony za tylu, ilu dotknął wyrok Adamowy, co potwierdzają przytoczone właśnie wersety. Tekst ten uczy zatem, że Bóg i Chrystus łaskawie zapewnili okup za tylu, ilu zostało dotkniętych Adamowym wyrokiem śmierci] spłynęła [czas aorist (przeszły) dowodzi, że wspomniana tutaj łaska Boga i dar z łaski jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, należały już do przeszłości, gdy św. Paweł pisał te słowa; dokonały się one, gdy Jezus umarł na krzyżu; w ten sposób cena okupu zapewniona przez Boga i Chrystusa była tym darem, który rzeczywiście spłynął na ludzi].
„A dar nie jest taki, jak to, co przyszło przez jednego, który zgrzeszył [Adama]. Albowiem [z jednej strony] sąd [wyrok] przyszedł z jednego [grzechu] ku potępieniu [jeden grzech Adama na wszystkich sprowadził wyrok śmierci], ale [z drugiej strony] dar z łaski [okup] przyszedł [został dany po to, by dopomóc w wyzwoleniu] z wielu grzechów [grzechu Adamowego i wszystkich grzechów Adamowych z niego wynikających] ku usprawiedliwieniu [w celu zdjęcia wyroku Adamowej śmierci i grzechów. Werset ten uczy, że okup został dany w celu rzeczywistego uwolnienia wszystkich od wyroku Adamowego za grzech Adama i grzechów z niego wynikających. Rzeczywiście dokonuje się to w Wieku Ewangelii w przypadku wybranych, gdy jest on przypisywany przez naszego Pana za każdego z nich w chwili jego poświęcenia. Dokona on tego w Wieku Tysiąclecia dla wszystkich nie wybranych, gdy w obecności Boga nastąpi drugie pojawienie się antytypicznego Aarona z antytypiczną krwią. Werset ten uczy zatem o powszechnym zbawieniu od wyroku Adamowego,